Een interessante week achter de rug. De dagen worden korter, de lontjes worden korter, het geheugen wordt ook korter. Wat nooit zou komen, beloofd is beloofd, is dan toch waarheid geworden. Een wereld van list en bedrog ligt aan onze voeten. Een bijstandsmoeder mag niet liegen over een pak rijst dat ze heeft gekregen en een grootverdiener, tevens struikrover, mag wel liegen over miljoenen. Afgekeurde mondkapjes, afgekeurde testkits waren deze week in het nieuws.
Nieuws wat niet eens de voorpagina mocht halen. Nieuws over miljoenen euro’s belastinggeld wat gewoon weggesmeten wordt. Weggesmeten en nagetrapt in de beerput. Het nieuwe normaal kent ongekende mogelijkheden. Niet voor iedereen natuurlijk. Het is voorbehouden aan een selecte groep dementerende, wanordelijke, machtsgeile yuppen. Yuppen die het onderste uit de kan willen. En alles met een “stalen tronie van ernst” wereldkundig maken.
En…. eerlijk is eerlijk, ik heb er respect voor dat ze het zolang kunnen volhouden. De totale kosten van de c-19 bedragen 82,1 miljard. Geld wat niet in de zorg is besteedt. Hoeveel is aan de strijkstok blijven hangen? Nee, we willen het niet weten. Dat is beter ter voorkoming van hartritmestoornissen. We slikken het gewoon. Angst en leugens regeren. En nee, niet alleen Nederland staat in brand. De halve wereld staat in lichterlaaie. Grote problemen worden stapsgewijs uit de hoge hoed getoverd. Ziekte(s), klimaat, vluchtelingen, energie. Torenhoge prijzen, belasting wanorde, verdeeldheid.
Woorden die we vroeger niet kenden rollen nu als vanzelfsprekend over je tong. Woorden die aangeven hoe ziek onze maatschappij is. Twee weken geleden was de formatie karavaan in Groningen om te luisteren naar gedupeerden van de aardbevingen. Serieus kijkende wandelende maatpakken. Onder indruk van wat hen werd verteld. Amper een week later horen we dat er toch aardgas gewonnen moet worden in Groningen. Van de ene valse belofte naar de andere valse belofte.
Grenzen worden overschreden. De uitdrukking “menselijke maat” lijkt van een ander planeet te komen. Echte kerels hadden dan gezegd: “We komen niet naar Groningen want het interesseert ons geen ene mallemoer of jullie daar de grond in zakken.” Dat was ook hard aangekomen maar wel eerlijk.
Kilometers, reisuren, overnachtingen heeft het gekost maar niets opgeleverd. Nog nooit is de afstand tussen politiek en burger zo groot geweest. Ik zie het als een schandelijke vertoning wat er in Den Haag gebeurd. Gelukkig sta ik daar niet alleen in. Het jaar loopt ten einde. Het wordt kouder, we moeten ventileren, energie is duur. Sinterklaas, kerst en jaarwisseling. Het gaat weer geld kosten.
Geld wat veel mensen niet meer hebben. Amper of niet genoeg om gezond te kunnen eten. Geen cadeautjes. Geen kalkoen of reerug. Pannenkoek met heel misschien een toefje slagroom. Mensen die zichzelf niet goed kunnen beredderen moesten uren inleveren voor de thuishulp. Wachtlijsten voor reguliere zorg. We kunnen vrolijke lieve plaatjes delen op social media.
Geloof me, die mensen worden daar echt meer vrolijk van. Ze zijn vertrapt door de regering, door de maatschappij! Landsregering en gemeentelijke overheden besteden het geld liever aan prestige projecten. Als het kan dan mag het. Geen probleem. Maar het kan absoluut niet. We moeten die ongein stoppen. Elke dag ben ik weer blij dat ik de keuze heb gemaakt om mij daadwerkelijk met de politiek te bemoeien.
Een politiek die staat voor eerlijke verdeling en geen achterkamertjespolitiek. Over 4 maand op 16 maart kun jij ook opstaan om naar het stembureau te gaan. Samen kunnen we het verschil maken. Op de site van VCP kun je alvast inlezen over onze plannen voor een beter leven.
Wij stropen de mouwen op! Fijne zondag
-Leef je leven-
Eppo Boven
