Een loden medaille
We zitten middenin de zomer. Al valt het weer soms een beetje tegen. Mensen besluiten toch naar het buitenland op vakantie te gaan of blijven in Nederland op bijvoorbeeld de camping. De zomer zat boordevol sportevenementen zoals het EK-voetbal, de ronde van Frankrijk en de Olympische Spelen. Allemaal zomerse evenementen die alweer achter de rug zijn. Los van een zomer van sportevenementen was het ook een zomer van ellende die gedomineerd werd door de laffe aanslag op een misdaadverslaggever. En waren er in de maand juli diverse andere incidenten te betreuren waarin minderjarige dodelijke slachtoffers vielen. Grote incidenten! Echter, zijn er ook kleinere incidenten waarin mensen aan hun lot worden overgelaten door een lakse wethouder die zich Olympisch kampioen wanbeleid mag noemen.
Maar eerst het artikel in de Nieuwe Rotterdamse Courant (NRC) waarin Blauwestad in een positief daglicht werd gesteld. Dat is een mooie opsteker voor de gemeente. Echter het feit is en blijft dat ondanks dit positieve geluid in het NRC dit niet kan opwegen tegen de andere donkere kanten die er in de gemeente zijn. Er is nog een lange weg te gaan om de gemeente Oldambt weer in een permanent positief daglicht te krijgen en het positieve imago te behouden. Laten we zeggen, met alleen een artikel in het NRC over de stijgende verkoop van huizen en villa’s in Blauwestad kom je er niet. Bovendien sluit het artikel in het NRC af met: ‘Alles verpauperde hier, maar nu herken je de dorpen niet meer terug. We vonden het eerst allemaal niks, maar nu is iedereen alles aan het opknappen en is er weer beweging in het gebied.’
Van het artikel in het NRC zit zoals altijd het venijn in de staart. De schuingedrukte zin zinspeelt slechts alleen op de Blauwestad en niet op de rest van de dorpskernen van het Oldambt waar de verpaupering nog steeds gaande is. NRC rept louter en alleen over Blauwestad, maar vergeet daarbij te vermelden dat de gemeente Oldambt, waar Blauwestad onder valt, jaar in jaar uit geen sluitende begrotingen heeft. Het financieel een puinhoop is en wethouders komen en gaan wanneer ze maar willen. Het propagandistisch artikel in het NRC schept een sentimenteel beeld die voor het oog mooi is, maar de werkelijkheid is totaal anders. Wie gezellig wil gaan winkelen in Winschoten krijgt eerder te maken met leegstand dan met overvolle terrasjes en fleurige boetiekjes. Moderne propaganda. Het is maar dat u het weet.
Een ander krant genaamd: Het Dagblad van het Noorden (DVHN) liet een heel ander beeld zien van de gemeente Oldambt. Namelijk een minder fraaie donkere kant. Een kant van: ‘dit is allesbehalve reclame!’ Het komt er in het kort op neer dat een 73-jarige vrouw geen traplift krijgt ondanks de vele medische aandoeningen die zij heeft. Wethouder Engelkens peinsde er niet over om hier werk van te maken en beriep zich op het recht van privacy om niet verder op de zaak in te gaan. Hoogst merkwaardig aangezien de 73-jarige vrouw met naam en toenaam in DVHN stond. Dan zou je toch als wethouder op zijn minst een toelichting kunnen geven…?
Helaas. Er wordt niet ingegaan op individuele gevallen. Het zijn van die standaard open deuren om geen verantwoording te hoeven afleggen in de media hoe slecht het beleid is. Zolang je 54 bent, je bijna geen carrière meer kunt maken en rustig wilt gaan wonen in een statige villa in Blauwestad worden de tweets bejubeld. En een beeld geschetst hoe mooi de Blauwestad wel niet is. Ben je 73, breek je je enkel en woon je in een muffe kille kantoorruimte en vraag je om een tijdelijke traplift. Dan kan je creperen. Wethouder Engelkens is Olympisch kampioen wanbeleid. Het is totaal geen reclame. Het is slechte reclame en slechte reclames komen doorgaans in aanmerking voor een loden Loekie trofee. Maar met de Olympische spelen in ons achterhoofd houden wet het deze keer bij een loden medaille. En dat is al zwaar genoeg.
Geschreven door: Ralph Weber
