Door Ralph Weber
Op 11 november is het weer zover. Dan mogen de kinderen in de leeftijd van de basisschool en de allerkleintjes weer met hun zelfgemaakte lampion de straat op. Het Sint-Maartenfeest. Deze oeroude traditie is een waar kinderfeest die, in tegen stelling tot het Sinterklaasfeest, buiten zinloze discussies staan over bijvoorbeeld de ‘kleur’ van de lampion. Dat is namelijk aan de kinderen zelf om te bepalen. Traditiegetrouw zullen de kindertjes in de gemeente Oldambt weer de straten op gaan om aan te bellen bij verschillende woningen in de hoop zoveel mogelijk snoep of fruit te vergaren. Dit na het zingen van een zelfgekozen versje en het showen van hun zelf gefabriceerde of gekregen lampion. Een prachtig kinderfeest waar veel kinderen reikhalzend naar uitkijken of zoals het ze het in Groningen noemen; ‘Kip Kap Kogel.’ Een verbastering naar het welbekende liedje die vele inwoners van de gemeente Oldambt nog wel zullen herkennen uit hun vroege jeugd en kindertijd.
Waar de kinderen op 11 november het liedje ‘Kip Kap Kogel’ aan de huizen ten gehore zullen brengen in ruil voor snoep gaat er ‘helaas’ ook een definitieve kogel door de kerk tijdens een raadvergadering van de gemeente Oldambt. Een kogel die men eigenlijk op voorhand mag gaan classificeren als een ware ‘sloopkogel,’ want er zal en moet bezuinigd worden! Kortom; het mes zal snijden en de inwoners zullen figuurlijk bloeden wat letterlijk betekent … betalen.
De uitgaven zijn door wanbeleid, megalomane waanideeën in de vorm van prestige projecten door inmiddels al afgezwaaide wethouders, hoge werkloosheid en leningen mede tot stand gekomen door een college die inmiddels zelf ook op sterven na dood is. Iedereen zal er iets van gaan merken in de gemeente Oldambt. Van voetbalclubs tot jongerenorganisaties. Van begraafplaatsen tot wegen. Van het participatiefonds tot cultuur. Van jong tot oud. Iedereen, maar dan ook werkelijk iedereen in de gemeente Oldambt zal moeten betalen tegen versoberende maatregelen die tot stand zijn gekomen door dwaze bestuurders die geen enkele binding hebben met de mooiste streek van Nederland genaamd Oldambt.
Het vaststaand feit is dat deze bestuurders het Oldambt met zijn rijke traditie en historie helemaal niet mooier en rijker wilden maken maar doelbewust smeriger en armer hebben gehouden zolang de gemeente Oldambt al bestaat. Waar het Oldambt nette begraafplaatsen moet hebben krioelt het van het onkruid en scheefzakkade graven en paden. Staat een Chinees restaurant en beddenzaak in het centrum van Winschoten al jaren in verre gaande staat van ontbinding. Is het percentage uitkeringen hoog en werkgelegenheid voor praktisch alle opleidingsniveaus laag. En zijn de uitgaven significant hoger dan de opbrengsten, want in het Oldambt is per slot van rekening alles voor een symbolische euro te koop. Feiten en cijfers die geen schoonheidsprijs verdienen laat staan reclame zijn.
De gemeente Oldambt is het lelijke eendje geworden van de provincie Groningen. Een voorbeeld van een gefuseerde gemeente van hoe het totaal niet moet. Burgemeester Kuin van de gemeente Pekela noemde het ‘een misschien geen fantastisch huwelijk’ tussen zijn gemeente en buurgemeente Veendam, maar vergat daarbij één ding. Burgemeester Kuin vergat te kijken in de tuin. In de tuin van de buren! De tuin van buurgemeente Oldambt waar het al jaren een weerga is van geld smijten wat er niet is, achterkamertjespolitiek, vertrekkende en chanterende wethouders mede veroorzaakt door nota bene een mislukte herindeling in 2009. Veendam daarentegen nam kennelijk wel en kijkje in de tuin van de buren en besloot daarop de samenwerking met de gemeente Pekela toch te verbreken. Ze zullen vast gedacht hebben; ‘geen toestanden zoals bij de buren in het Oldambt!’ En gelijk hebben ze.
Waar letterlijk de sloopkogel tegen de verpauperde panden in het centrum van Winschoten moet gaan. Gaat nu de sloopkogel figuurlijk door de portemonnee van de goedwillende inwoner. Van de inwoner die zijn geleende boeken niet meer kan afhalen, want het afhaalpunt gaat hoogstwaarschijnlijk dicht. Van de amateurvoetballer die zijn contributie de komende jaren fors ziet stijgen, omdat de clubs nu zelf verantwoordelijk zijn voor een strak gemaaid en bespeelbare grasmat.
En van de nabestaande die het graf van zijn dierbare wenst te bezoeken maar aankijkt tegen onkruid, omdat de gemeente minder gaat snoeien en schoffelen. En dat noemt men een herstelplan? Dit heet eerder een sloopplan die tijdens Sint-Maarten ‘helaas’ werkelijkheid gaat worden, althans zo lijkt het. Waar de kinderen ’s avonds de straat op gaan met lampionnen en het op straat eventjes lichter en helder wordt, wordt het tijdens de raadsvergadering diezelfde avond donker en duister. ‘Kik Kap Kogel, dit college is een roofvogel, en absoluut gain muske en kriegn van ons gain kuske…!’
Ralph Weber.
