De Bruine Loper
Hij is 1 februari jongsleden digitaal geopend. De Pieter Smitbrug (hierna: brug) is open en klaar voor gebruik in de gemeente Oldambt. Veel mensen zijn blij met de komst van deze langste brug van Europa. Zo schreef Erik Hulsegge er een mooi doch sentimenteel artikel over en stadsdichter van het Oldambt Richard Nobbe besloot er een gedicht aan te wijden. Allemaal lovende en prachtige woorden waar ik niet aan onder wens te doen. De gemeente Oldambt verwelkomt weer een prachtig nieuwe icoon waarin iedere inwoner, toerist en viervoeter wel bij vaart. Vooral de viervoeter die gretig gebruik maakt om zijn uitwerpselen daarop achter te laten waar hij of zij vanzelfsprekend niks aan kan doen. Als je moet dan moet je. Het is aan zijn of haar trouwe baas om de uitwerpselen weg te gooien.
En dat is zo jammer aan de net geopende brug. Weer eens een negatieve berichtgeving over de gemeente Oldambt waar mensen zo langzamerhand kotsbeu van zijn. Zo kreeg de brug al snel de bijnaam ‘De Bruine Loper’ toegekend. Gebaseerd op de kleur van de uitwerpselen die er massaal zijn achtergelaten door de viervoeters. De baasjes van deze viervoeters hebben kennelijk letterlijk ‘schijt’ aan de brug. En dat is eigenlijk niet zo vreemd. Let wel dat de brug ruim 6 miljoen euro heeft gekost, weliswaar op kosten van de provincie Groningen, maar de onderhoudskosten – waar dus ook schoonmaakkosten onder vallen – komen voor rekening van de inwoners van de gemeente Oldambt. Deze kosten zijn ongeveer beraamd op zo’n 6 duizend euro per jaar. Een fors bedrag voor een gemeente die geconfronteerd wordt met miljoenen bezuinigingen de komende jaren. En dan hebben we het nog niet eens over de jaarlijkse begrotingen die al een paar jaar op rij nimmer sluitend zijn.
Los van dat feit blijft het vanzelfsprekend asociaal gedrag. Dat je een viervoet laat schijten op een brug is prima, maar ruim de rommel wel netjes op en laat het schoon achter voor een ander. Geen mens die je er kwaad op aankijkt. Zo hoort het. Het niet opruimen van de uitwerpselen van je trouwe viervoeter op zo’n brug is niet alleen asociaal maar tevens ranzig. Bovendien is het respectloos naar de naamdrager van de brug. Wijlen burgermeester Pieter Smit is en blijft voor velen het gezicht van het Oldambt. Zijn lach zal menig inwoner nimmer doen vergeten. Pieter Smit zal hoogstwaarschijnlijk trots zijn geweest op dat icoon wat het Oldambt rijk is in de vorm van een brug, maar de keerzijde van de medaille is dat men het woordje rijk niet al te letterlijk moet nemen als het gaat om de financiën.
Oldambt is namelijk niet rijk. Veel toeristen en inwoners vinden het prachtig zo’n brug die ook nog eens de langste van Europa is, maar de keerzijde is wel dat er een verkeerde prioriteit is gesteld. De brug is zeker mooi en ben er absoluut niet op tegen, maar met miljoenen bezuinigingen voor de deur en niet sluitende begrotingen, kun je zo’n kostenpost dan wel veroorloven als gemeente? Was het niet veel beter geweest eerst maar eens als gemeente Oldambt financieel gezond te zijn? En dat vooral ook te blijven? Dat je dan miljoenen over hebt op je bankrekening en dan een brug plaatst is toch veel logischer dan dat je dat nu doet met een kas die nagenoeg leeg is. Of vergis ik me?
Vergelijk het bij wijze van spreken met een Ferrari die je een bijstandsgerechtigde cadeau geeft. Je weet dat zo’n persoon rond moet komen van ongeveer 1.000 euro netto in de maand exclusief toeslagen, maar zegt daar wel meteen bij dat de kosten van de verzekering, brandstof en belastingen voor zijn eigen rekening en risico komen. Kan zo’n iemand dat wel bekostigen? Nee, natuurlijk niet!
En zo is het met de brug niet anders gesteld. Er is namelijk een verkeerde prioriteit gesteld. Een mooie brug met een zeer passelijke naam die zeker als icoon dient is simpelweg te vroeg geïnstalleerd. Het feit dat de brug als bijnaam ‘De Bruine Loper’ heeft gekregen in de volksmond maakt dat des te erger en is absoluut geen reclame. Iedereen mag een mening over de brug hebben. Men mag hem mooi vinden, lang vinden, duur vinden. Men mag het van mijn part zelfs een schijt brug vinden, maar dan niet letterlijk.
Geschreven door: Ralph Weber
