Wat een verhuizing met je kan doen
Gisteren een kleine housewarming bij mij thuis gehad met drie fijne mensen. We kennen elkaar al ruim 5,5 jaar via ons werk in Zaandam. Daarna heerlijk wezen eten en drinken in een Zaans wokrestaurant. Om vervolgens traditiegetrouw onze Zaanse stamkroegen in te duiken waar je dan ook weer bekenden tegen het lijf loopt. Met de gebruikelijke kater de volgende ochtend als gevolg die je herinnert aan een fijne avond stappen. Shit happens! Het is tenslotte zaterdag en een keer de bloemetjes buiten zetten mag best. Besef eigenlijk pas hoe rijk ik ben. Ben gezond. Woon sinds kort veel groter en luxer en op loopafstand van mijn werk in een land waar de vrijheid van meningsuiting en demonstratie een sterke positie in de grondwet heeft. En zo’n nieuwe stek heeft me ook doen besluiten voorlopig niet langer te schrijven over politieke kwesties van zowel regionaal, landelijk, Europees als wereldniveau.
Ik word er niet vrolijker van. Eerder cynischer en sarcastischer. En dat wil ik niet langer! Er over lezen doe ik wel, omdat het belangrijk is dat je weet wat er in de wereld om ons heen plaatsvindt. En dat is momenteel helaas niet al te best. Daarom vandaag dat ik er voor het laatst iets over wil schrijven. Wat ik vandaag op straat hoorde vond ik niet alleen heel erg triest, maar ook echt heel ernstig!
Vanmiddag, de kater was weg, even naar de zaterdagmarkt voor een haring liep ik langs een protest waarin iemand tegen een kind zei: ‘Met joodse kindertjes kun je beter niet voetballen op straat, want die kunnen heel vals spelen.’ Het kind moest er om lachen. Toen ik het hoorde dacht ik aan het jaartal 1923 en een boek geschreven door historicus Mark Jones met als titel: ‘1923. Europa in het jaar van Hitlers staatsgreep.’ Het boek had ik een keer van een vriend geleend en gaat over het oprukkende antisemitisme maar ook over armoede en hyperinflatie ten tijde van de Weimarrepubliek. Voor een brood betaalde je toen een slordige 1 biljoen Duitse Mark (DM). Vandaag de dag zal dat niet zo snel gebeuren, maar we leven wel in een tijd waarin ik veel overeenkomsten zie met een eeuw geleden. Een zorgelijke doch gevaarlijke tendens!
Wat zijn we ermee opgeschoten? Vrede op aarde wordt er straks weer in duizenden kerken in verschillende talen over de hele wereld luidkeels gezongen. Kerst is daarmee niet alleen een mooi maar ook belangrijk feest waar je stil staat bij de vrede. Of dat hypocriet, belangrijk, goed of voor de bühne is, is natuurlijk één ieder voor zich. Dat is hetzelfde als met kerst. De één viert het uitgebreid met lekker eten en drinken, familie en vrienden. De ander vier het juist liever niet en gaat gewoon aan het werk. Fijn die vrijheid aan keuzes. Voor mijzelf heb ik besloten voorlopig te stoppen met schrijven over politieke kwesties en dat lucht op. Lezen en schrijven blijf ik zeker doen. Maar met mijn nieuwe stek wordt het tijd voor meer toneel, theater en sport. En natuurlijk kunst en cultuur. Het zijn dingen waar ik vrolijker van word dan de dagelijkse actualiteit die ik meer ga mijden. Maar helemaal mijden gaat natuurlijk niet lukken. Zo zie je maar wat zo’n verhuizing met je kan doen. En dat is niet voor het eerst in mijn leven dat ik verhuisd ben. Het zette me op andere gedachten. Waar wil je verder mee in je leven en waarmee juist niet. Het presenteren heb ik afgelopen donderdag ontdekt en vind ik gaaf om te doen. Het gaf me een gevoel van energie in positieve zin. Daar wil ik me zeker verder in ontwikkelen. En zo is het leven feitelijk één grote keuze wat niet altijd even gemakkelijk is.
Waar wil ik verder mee en waarmee juist niet? Voor mijzelf ben ik er gelukkig uit. En ben blij met mijn keuzes en beslissingen in mijn leven. Tot slot. Iedereen alvast een hele fijne kerst met hopelijk in het nieuwe jaar 2024 eindelijk wereldvrede en géén oorlog. Een utopie? Gelukkig heb ik geen glazen bol waarmee ik de toekomst kan kijken. En dat is maar goed ook.
Groetend,
Ralph
