Zowel in de jaren 2019 en 2020 vonden er in Nederland twee kleine milieurampen plaats.
Op de Waddenzee verloren zeeschepen zeecontainers. De inhoud van deze zeecontainers spoelden aan land. Je kan het zo gek niet bedenken of je vond de inhoud op het strand. Speelgoed en gloeilampen werden massaal door strandjutters meegenomen naar huis of weggegooid. Een zeecontainer. Wat kan je er allemaal wel niet mee. Een heleboel. Criminele organisaties gebruiken het massaal om verboden middelen Europa binnen te smokkelen in havens zoals Antwerpen en Rotterdam. Meestal zitten deze verboden middelen verstopt tussen de bananen of ananassen. Dat is geen geheim, dat weet iedereen.
Maar wat je ook met zeecontainers kan doen werd nog maar weer eens pijnlijk duidelijk door een doldwaas besluit van de gemeente Oldambt. Zij gebruiken zeecontainers niet om puin mee te vervoeren, maar om puin mee te verdedigen. Dat vergt enige uitleg of nou ja uitleg. Valt het wel uit te leggen aan de omwonenden of is het gewoon kolder en absurd…? Dat het kolder en absurd is om 6 zeecontainers te plaatsen om puin op te vangen van karakteristieke panden is simpelweg kolder en absurd. Maar dat zal de gemeente Oldambt de omwonenden niet hebben laten weten per brief. Dat hoeft ook niet, want de omwonenden zijn niet gek.
Nee, het ligt niet aan de omwonenden, wel aan het college van B&W en Halte 7.
In mijn laatste artikel over de hondenpoepbrug, herstel Pieter Smitbrug, stelde ik dat de gemeente Oldambt verkeerde prioriteiten stelde. De Pieter Smitbrug is in mijn optiek te vroeg geplaatst, want de financiële wantoestanden in het Oldambt blijven onverminderd doorgaan. Het voorbeeld van de 6 zeecontainers die noodgedwongen zijn geplaatst is daarvan een voorbeeld. Het oogt allemaal erg armoedig en het besluit die genomen is om deze 6 zeecontainers te plaatsen getuigd van weinig diepgang en respect jegens de omwonenden van de Blijhamsterstraat.
Diepgang is het in ieder geval niet, want menig inwoner van de gemeente Oldambt weet dat er in de gemeente genoeg bedrijven zijn die het klusje makkelijk hadden kunnen klaren door de panden te restaureren. Is er eigenlijk ooit een offerte de deur uitgegaan voor restauratie van deze panden? Het antwoord op deze vraag is simpel: ‘nee, want het geld wat in een dergelijke offerte zou zijn genoemd is er niet (meer). Het geld is geïnvesteerd in prestige projecten waar de Pieter Smitbrug er één van is! Daarom is gekozen voor een goedkoop alternatief in de vorm van 6 zeecontainers te plaatsen.’
Engel Modderman zei terecht dat Winschoten niks meer is dan een ‘verwelkte roos in de regio!´ Hij slaat hiermee de spijker op de kop. Het enige wat me verbaasde is dat nou uitgerekend de VCP als eerste en als enige partij hier melding van maakt op met name social media. Zo is het verbazingweekend te noemen dat uitgerekend een kersverse wethouder in de persoon van Jurrie Nieboer schittert in afwezigheid door met een reactie te komen in de media. Het afvalbeleid valt immers onder zijn portefeuille. Kennelijk kan wethouder Nieboer er wel als de kippen bij zijn als er mooie reportages worden gemaakt over de Pieter Smitbrug die wel of niet de langste brug is van Europa. Los van de vraag of überhaupt iemand dat iets kan schelen. Maar op het moment als de gevels op straat dreigen te vallen van verpauperde karakteristieke panden geeft de kakelverse wethouder Nieboer niet thuis.
Logischerwijs snapt Nieboer zelf ook wel dat het beleid, waar hij onderdeel van is, niet getuigd van enige souplesse. Waar restaureren van de panden het enige juiste alternatief is wordt er gekozen voor 6 zeecontainers onder de noemer tijdelijke oplossing. Wat tijdelijk is, is nog maar de vraag. 6 dagen, 6 maanden of 6 jaar? Alles is mogelijk in de gemeente Oldambt onder het huidige bestuur. Een bestuur wat zelf van ellende niet eens weet wat ze moeten doen, maar wel vooraan staan als er weer een prestige project wordt geopend, maar schitteren in afwezigheid door de zoveelste misstap in de vorm van het plaatsen van 6 zeecontainers. Wel de lusten maar niet de lasten. In Oldambt zijn er meer lasten dan lusten, maar ook dat is voor de meeste inwoner geen geheim meer.
Geschreven door: Ralph Weber
