5 december is een heugelijke dag. Het is dé feestdag voor kinderen en vaak stilletjes ook voor ouderen. Het is eigenlijk ook een beetje de aftrap voor een gezellige maand. Een maand met eindejaarsfeestjes, wintervakantie, kerst en natuurlijk oud en nieuw. Een gezellige tijd, voor iedereen, althans zo zou het moeten zijn.
Helaas voor steeds meer is het niet zo’n gezellige tijd. Eenzaamheid, armoede en vooral stille armoede teisteren de echte intense feestvreugde steeds meer. Vaak hoor ik commentaar dat de Sint en kerstartikelen al veel te vroeg in de winkels liggen. Dát hoort niet zo! Nee, misschien niet, maar vergeet niet dat het veel mensen in staat stelt om toch nog iets van de feestmaand te maken.
Niet iedereen in Nederland is in staat om in één keer veel geld uit te geven aan cadeautjes, aan versiering en aan een keer wat ander eten dan het gewoonlijke voedselbank eten. Iedereen verdient in deze maand wat extra’s op tafel. Harde werkers die voor een minimumloon een gezin moeten onderhouden.
Uitkeringsgerechtigden die niet voldoende hebben om te leven en net te veel om te sterven, zullen met heel andere ogen naar de “feestmaand” uitkijken. Geconfronteerd worden met de armoede. Gewoon op een keiharde manier. Natuurlijk zijn er enkelen die hiervoor kiezen. Het merendeel zou graag anders willen.
Een eerlijk loon, uit de verdoemde uitkering en werken, niet afgerekend worden op leeftijd. Er is zoveel om op te noemen waarom sommigen onder ons tussen wal en schip belanden. Meestal omdat ze simpelweg geen kans krijgen. Ze zijn wel goed genoeg voor vrijwilligers werk met behoud van uitkering, mits door de uitkeringsinstantie goedgekeurd. Het zit zo scheef. Het zit niet goed.
Terug denkend aan de Sinterklaasfeesten van “vroeger” is er veel veranderd. Wat extra snoep, een kleurdoos, een puzzel van 500 stukjes, misschien zelfs het spel Electro of Loco. Langzaam werd het anders; een computer, games, een kleuren TV op de slaapkamer, een nieuwe fiets, het moest steeds duurder en luxer. De ouders kozen er voor om hun welvaart via de kinderen te laten zien.
Verwende individuen waren het resultaat. De generatie van de geverfde en gelakte puntschoenen was geboren. Strebers pur sang. Steeds groter en groter moest / moet het zijn. Met alle geweld vast houden aan de tijd van de verwende jeugd. Maar eens is er een “ho”. Het kan niet meer. Inflatie komt om de hoek.
Luxe producten worden onbetaalbaar. De prijzen stijgen met meer dan 5% en de CAO’s worden aan de lopende band afgesloten met 2,5% loonsverhoging. Kortom; we zijn al weer bijna terug bij af. Of zijn we dat al in negatieve zin gepasseerd?
Het is ook de tijd van oranje verlichte gebouwen. En dat is best wel iets om even bij stil te staan. Niet dat het stilstaan voldoende is, maar het is een begin. Het gaat over geweld tegen vrouwen. Helaas komt dat méér voor als menigeen zich durft voor te stellen. Soms opvallend, en wordt er in de naaste omgeving schande gesproken.
Heel triest zijn de stille gevallen. Niemand valt het op. Het lijkt allemaal zo lief en aardig. Stilzwijgend, maar wel dwingend, wordt veel vrouwen het recht ontnomen om te leven zoals ze graag zouden willen. Ze worden gewoon geacht om mee te doen in de wensen van de partner. Onder het mom van “dat past niet bij een dame”. Jammer genoeg zijn er veel vrouwen die er in meegaan gewoon “omdat het zo hoort”.
Tenslotte de man is de baas in huis. Ja, het klinkt zo ouderwets maar het gebeurd nog dagelijks. Als ik een schatting moest maken, denk ik, dat het in veel meer dan 50 % van alle samenwonenden het geval is. Let wel, dat is mijn gevoelsmatige inschatting. Moeilijk om daarin een grens te stellen.
Ja, ook andersom kom ik wel tegen maar veel minder. Geef elkaar wederzijds de vrijheid om te leven. Het is zoveel gemakkelijker en het doet goed. Het is alleen maar elkaar alles gunnen. Meer niet. Troosten, knuffelen, een kus kan ook gewoon uit het hart komen zonder verdere bedoelingen.
Leer elkaar te begrijpen. Fijne Sinterzondag. Maak er wat moois van.
-Leef je leven-
