Eindelijk maar toch lijkt er een regeerakkoord klaar te liggen. Hier en daar nog een puntje op de “i”. Aansluitend begint de poppotjesdans. Het lijkt erop dat Ome Hugo niet terugkeert op z’n oude post. Ik hoor al veel mensen voorzichtig hoera roepen. Vergis je niet; Hugo was ook maar gewoon een trekpop in het grote geheel. De vervanger moet slechts aan een paar eisen voldoen.
Niets en niemand ontziend, goed kunnen liegen en sorry kunnen zeggen. En ziehier de nieuwe trekpop staat op het bordes. De volksvertegenwoordigers staan namelijk altijd even met de koning op het bordes voor een foto-shoot. Mogen we ze nog wel volksvertegenwoordigers noemen? Lijkt mij beter van niet. Die paar honderd Nederlanders die ze vertegenwoordigen staat niet in verhouding tot de hoeveelheid burgers die ze niét vertegenwoordigen.
Hoe ongelofelijk is het dat een gevallen kabinet na 9 maanden gewoon doodleuk mag verder gaan. En dan die kreten; Met nieuw elan! Nieuwe vorm van regeren! Het gaat veel beter worden! Na 10 jaar leugens is het moeilijk dit te geloven. Dát doen we dus ook maar niet. Eerst zien! Ik zie al een grijns bij iemand. Een grijns die zegt; We hebben het geflikt. We hebben wat knikkers uitgewisseld en we gaan door.
Negen dure maanden heeft het nu al gekost. Tot zover is het een walgelijke vertoning geweest. Moeten we nu nog hoop hebben? Zal de armoede in Nederland ten einde lopen? Zullen voedselbanken niet meer nodig zijn? Wordt de woningnood opgelost?
Na 10 jaar Rutte hebben we anders geleerd. Het zal alleen maar meer worden. Alles is op alles gezet om in het zadel te blijven. Dat is niet alleen maar voor het pluche maar dient een hoger doel. Precies, de ingeslagen weg uitrijden tot het bittere einde. Mark heeft wel gelijk als hij zegt; ”Er is veel te doen.” Er is inderdaad veel te doen in politiek Nederland. Helaas vergeet hij steeds opnieuw om te zeggen wát hij wil doen. Die ideeën verschillen namelijk nogal van wat de burger zich voorstelt van “veel te doen”.
De oorzaak van de onkunde van de regering zit waarschijnlijk niet in de opleiding die ze hebben genoten maar vindt een oorzaak in opvoeding en gebrek aan voeling met de dagelijkse maatschappij. Ze hebben echt geen flauw benul van wat voor land ze de baas zijn. Of misschien heel voorzichtig wel, maar sluiten zich af van deze kennis en bewandelen de weg verder om de tweedeling groter te maken.
Om de macht te houden en te delen met een paar rijken der aarde. Reset the world, heet dat. Zou dat echt waar zijn? Ik weet het niet. Het lijkt er elke dag meer op, dat wel. En als het niet zo zou zijn, waarom zouden ze deze weg dan bewandelen? Wel een vraag wat stemt tot nadenken.
Het jaar loopt ten einde en overal komen de lampjes en de kerstbomen weer in het zicht. De gezelligste tijd van het jaar. Evenals vorig jaar lijkt het alsof de lichtjes wat minder fel branden. De mensen zijn moe. Moe van alles. Het zo heel erg klaar. Ik hoor het dagelijks. Ach ja, je moet ook wat voor de kinderen hé? Doen we het daar nog alleen voor? Of is het toch ook een sprankje hoop op wat andere, betere tijden?
Tijden dat armoede niet meer zo erg is, tijden dat we weer wat meer om elkaar geven, tijden dat we egoïsme en narcisme in de geschiedenisboeken kunnen schrijven als een tijdelijk voorbeeld van menselijke dwaling aan het eind van de 20e en in het begin van de 21e eeuw? Het zou natuurlijk geweldig zijn maar die hoop heb ik onderhand wel verloren. Het is harder en onpersoonlijk geworden.
We wensen elkaar over een week of drie gelukkig nieuwjaar, wetende dat het zeer waarschijnlijk niet zo zal zijn. Maar ach, het klinkt immers goed.
We houden hoop.
Fijne zondag.
