Laat ik ook hier beginnen met een woord van dank voor alle felicitaties. Het was echt wel heel veel en het heeft mijn verjaardag compleet gemaakt. De jaren krijgen vleugels. Het rare is dat het lichaam verouderd maar de geest daar niet aan mee wil werken. Ik heb gelukkig nog steeds dat gevoel van 50 jaar geleden. Nog steeds dezelfde mens, dezelfde bloedgroep en gelukkig nog steeds niet sporend. Het bevalt prima.
En toch ga ik ook anders tegen sommige dingen aankijken. Je krijgt dagelijks een portie mensenkennis voorgeschoteld. Het is simpel om hieraan voorbij te gaan en gewoon verder gaan met leven in een eigen kringetje. Het geeft je geborgenheid. Je bent veilig omdat je niet de bereidheid hebt om verder te kijken. Gewoon slapen, eten en accepteren wat het leven brengt. Laat iedereen zien hoe gelukkig je wel niet bent.
Lees je dit goed? Wel niet bent? Zo’n leven zou mij niet echt gelukkig maken en ik zou dan voor ‘niet bent’ kiezen. Voor mij zit het geluk toch wat meer in die mensenkennis te ontrafelen. Links en rechts wat vraagtekens plaatsen. Ik zie zo onderweg dagelijks kleine veranderingen bij mensen. Pak h’m beet zo’n veertig jaar geleden waren die veranderingen er ook. Ze gingen steeds meer in positieve richting. Mensen werden blijer, vrolijker. De economie deed het goed, de inflatie was minimaal, iedereen kon goed leven, voldoende eten en zelfs meedoen aan luxe activiteiten. De woninginrichting werd aangepast op de bloeiende tijd. Televisies, koelkasten, diepvriezers, het was heel gewoon.
De laatste jaren zie ik juist het tegenovergestelde. Er moeten teveel ballen hoog gehouden worden. Er is druk van alle kanten. De portemonnee raakt leeg. De luxe artikelen worden schaarser in de huishoudens. De koelkast is er nog wel maar er is veel minder in te vinden. De spaarrekening wordt aangesproken. De inflatie heeft ons in de macht. Iedereen. De rijken zullen het nog niet zo erg merken maar dat is een kwestie van tijd. Modaal en alles daar beneden merken wel degelijk dat het anders, minder, is geworden. En dat heeft z’n weerslag op het levensgeluk. De gloeiende kooltjes in de ogen gloeien niet meer. Ons land, en echt niet alleen ons land, is aan het verharden. De vroegere ‘arm om de schouder’ is vervangen door een dikke middelvinger.
Scholen zijn al bijna verplicht om beveiligers in te huren. Stel je voor; Wandelende kleerkasten moeten helpen om je kroost in toom te houden omdat de opvoeding vanuit huis niet meer is wat het zou moeten zijn. En nee, dat is lang niet altijd de schuld van de ouders. Het leven is tegenwoordig gebaseerd op 2 inkomens. En 2 inkomens binnenhalen betekend simpel genoeg dat er geen of veel minder tijd overblijft om de ouder te zijn wat je zou moeten zijn.
Carrière maken is het toverwoord. In alle vroegte opstaan, tijdens het ontbijt je tanden poetsen, tijdens het douchen het ‘nieuws’ luisteren, tijdens het aankleden nog even wat stukken doorlezen. De kinderen even bij school neerpleuren en met gierende banden proberen tijdig op je werk te verschijnen. Oppas opa’s en oma’s, kinderopvang, BSO, het is allemaal zo gewoon geworden. Ouders en kinderen leren elkaar in het weekend een beetje kennen. Een beetje, ja. Immers het huis moet schoon, de was, de tuin de sportwedstrijden. De slaapsteden en dorpen zijn ontstaan. Een woning van enkele tonnen om te slapen. Een auto aan de kabel op de oprit. De status telt. Het nieuwe normaal was er eigenlijk al veel langer maar had toen nog geen naam.
Tijdens en na de corona-hype kreeg het Nieuwe Normaal een smoel en betekenis.
Misschien wil het CDA die dienstplicht weer in het leven roepen om straks, na 2030, de scholen door militairen met tanks te laten bewaken.
Het voelt prima om 63 te zijn en met opmerkzaamheid het leven te beschouwen en soms wat kritiek te laten horen. Het kan best anders. We spreken uit ervaring.
Fijne zondag.
Eppo Boven
