Een week van herdenken en van vieren, in ons land omgedoopt tot een farce. Op 4 mei gedenken we de gevallenen die voor onze vrijheid hebben gestreden. Op 4 mei komt er iemand ons land binnenvliegen om nog meer oorlogstuig te ritselen bij onze regering. Kan het nog gekker? Een dag later behoren we onze vrijheid te vieren. Eh…? Misschien is het goed om hier even duidelijk te maken over welke vrijheid het gaat.
Op een dag als vrijdag zal een ieder toch beseffen dat de term “vrijheid” best wel een beladen betekenis heeft. Vrijheid, er was geen oorlog meer. Dát was eigenlijk de basis om iets te vieren. Maar er wordt ook bedoeld dat er geen onderdrukking meer is van een ander land, de agressor. Natuurlijk alle redenen om dat te vieren. 78 jaar later heeft de term vrijheid opnieuw weer iets van beladenheid. De werkelijke vrijheid zoals die bedoeld is, bestaat allang niet meer. Slechts delen daarvan zijn overgebleven. Het leek een prachtige grote, blinkende spiegel vol van vreugde, welvaart en toekomst voor iedereen. Verschillende naties bleken niet in staat om die weelde te dragen. De spiegel is op een harde betonnen vloer terecht gekomen en uiteen gespat.
Regeringen als trekpoppen van een handvol superrijke machtswellustelingen beperken de zo omstreden vrijheid weer. Democratie zou het toverwoord moeten zijn en ja, het idee democratie is prima. Helaas gaat het er steeds meer op lijken dat ook democratie te manipuleren is. Het recht van betogen is uit z’n verband gerukt en mag alleen nog onder bepaalde voorwaarden anders wordt het als burgerlijke ongehoorzaamheid beschouwd. In deze vrijheid blijkt het dus dat je gehoorzaam moet zijn. En wat te denken van het ander groot goed: “Vrijheid van meningsuiting”? Bestaat dat überhaupt nog wel? En mening hebben is toch bepaald heel andere koek als complot-denken. En toch lijkt de scheidingslijn flinterdun. Resumerend is er best wel een aantal redenen om es goed na te denken welke vrijheid we in feite hebben gevierd. Het brede begrip van vrijheid is minder breed geworden of is het al gewoon smal?
De Dodenherdenking op 4 mei is misschien wel belangrijk, misschien moet het anders. We moeten en mogen het nooit vergeten. Een dag om de gevallen strijders te herdenken. Misschien ook een dag om andere overledenen te gedenken. Dierbaren, vrienden en bekenden. Ondanks dat daarvoor ook Allerheiligen dienst doet zal het geheel toch vaak verweven worden. Hoeveel zijn er gestorven door andere oorlogen, door tirannie, door ernstige ziektes, door verkeerde- of bijwerkingen van medicijnen, door verdriet en of eenzaamheid?
Het meest fnuikend van het geheel is, ondanks alle lessen uit de geschiedenis, dat oorlogen onverminderd doorgaan, wereldwijd. Groot en klein
Bijna iedereen zal ooit eens een eigen oorlog(je) moeten voeren. Zonder schietpartijen maar met verbaal geweld. In huiselijke- of familie sfeer, in de buurt, in de gemeente of wher’ever. Het kan zo maar een keer gebeuren. Dat is niet erg. Je kunt erover praten, je kunt het uitpraten. De verstandige weg kiezen. Hoe fijn kan het zijn om elkaar te hervinden? In alle andere gevallen zijn er eigenlijk alleen maar verliezers. Misschien een goede tijd om te gedenken dat elkaar respecteren en elkaar de vrijheid van leven te geven en tevens te gunnen een groot goed kan zijn.
“De schaamte voorbij!” denk ik als de foto’s zie met breed lachende leiders op een dag als 4 mei. Een klap in het gezicht voor mensen die zich er voor hebben ingezet om van 4 mei een gedenkwaardige dag te maken. De massa laat zich duidelijk wéér misleiden. Nee, zeker niet voor wat betreft het gedenken. Wat er is gebeurd mag nooit weer gebeuren. Maar het gebeurd nog dagelijks verspreid over de hele wereld. Niets geleerd! Miljarden investering van een paar “westerse” rijken en oligarchen moeten koste wat het kost gered worden.
Het is het nadenken meer dan waard.
Fijne zondag.
Eppo Boven
