De eerste heilige is alweer pleiter. St. Maarten en z’n koeien met staarten is klaar voor dit jaar. De andere heilige staat alweer voor de deur. De boot ligt al onder stoom. En daarmee ook de Pieten discussie. Geef je er aan toe of toch maar liever zwarte medewerkers? Als je het goed bekijkt is het een discussie van niks. Het gaat over een kinderfeestje wat gebaseerd is op bedrog en nep. Slechts een paar jaar geloven de kids echt in iets wat in het grote mensen leven een zoete herinnering is. Er wordt in het echte leven helemaal niets gegeven. Je moet ervoor werken, vechten en het liefst dankjewel zeggen.
De zorg verzekering wordt weer duurder en, hoe ongelooflijk ook, het wordt simpelweg afgedaan als een koopje omdat de zogenaamde verwachting een paar euro meer was. We hebben geluk, zo moeten we geloven. Een weerspiegeling van de trucage van het kapitalisme. In de (grote) winkels worden in principe dezelfde tactieken toegepast. Nieuwe producten worden enorm duur gepresenteerd. Het is nieuw. Het is geweldig. Koop het en je hoort erbij. Je bent trendy. De dikste winst zit keurig in de knip van de producent. Dan kan de prijs wat dalen en heet het aanbieding. De tweede winst is ook binnen. Daarna kun je het als kassakoopje, voor 2, soms 3, keer de kostprijs, meenemen.
De zorg is en wordt een steeds heter hangijzer. De vergrijzing is het excuus. Dat dit flauwekul is, is velen wel duidelijk maar we doen er een schepje bovenop want we leven ongezond. Toch? Al die oudjes in verpleeghuizen waren eens de jongeren. De hippies die rookten, dronken, en seks als konijnen bedreven lijken nu wel wonderen der wereld. Hoe hebben ze het kunnen overleven? Kachels gestookt op kolen en hout en later het o zo ongezonde gasfornuis en vergeet niet de geiser, hebben ze overleefd. De vervuiling van stoommachines, stoomtreinen hebben ze overleefd. En dat niet alleen maar er moest ook nog es keihard gewerkt worden. Het klinkt misschien als een boos sprookje maar vraag maar es hoe het vroeger was aan één van die grijsaards. Er werd gewerkt in plaats van vergadert. Er werd onderhoud gepleegd want dat was duurzamer. Een product of gebouw ging simpelweg langer mee en het toverwoord was “onderhoud”. Het leverde wat op.
Het is nu anders. Een nieuw normaal is waar we nu in leven. We praten veel maar voeren eigenlijk geen flikker uit. In de veronderstelling dat het allemaal wel goed komt sukkelen we in een diepe slaap. We zijn niet meer actief en / of alert. We zien best wel dingen fout gaan maar vertrouwen er op dat “anderen” het wel oplossen. Was het maar waar. Het probleem is dat die anderen precies hetzelfde denken. Het resultaat is simpel. Het probleem wordt alleen maar groter en betekent dat we erover moeten vergaderen. Externe bureaus moeten we inschakelen. En werkelijk, dát heeft grote voordelen. Immers we kunnen ons verschuilen achter de uitkomsten van dat bureau. Echt iets waar we over moeten vergaderen.
Ondertussen zakt een kinderboerderij door de fundering en gaan we gezellig onderzoeken of het misschien wel aardbevingsschade is. Je weet tenslotte maar nooit. Misschien is een proces aanspannen wel een oplossing. Dat duurt lekker lang en geeft veel stof om over te vergaderen. Helaas is er altijd nog een mogelijkheid dat je een proces verliest. Dat kost meestal wel wat maar het probleem is verouderd of heeft zichzelf opgelost. Het is intussen ingezakt of in de hens gegaan.
Heel langzaam maar wel zeker is het tijd voor puinruimers. Mensen die wel bereid zijn om de handen uit de mouwen steken. Mensen die realisme en nuchterheid nog kunnen waarderen en nog belangrijker kunnen en willen uitvoeren omwille van wat echt telt.
Fijne zondag.
Eppo Boven
Fractiemedewerker VCP
