De politiek lijkt steeds meer on(be)grijpbaar voor de gewone sterveling. Het heeft nog weinig met mensen (burgers) te maken. Het is niet alleen maar moeilijke woorden gebruiken waar geen of weinig inhoud aan verbonden is. Het is meer een steekspel tussen partijen en groeperingen geworden om elkaar verbaal af te schoffelen. Politiek doet vermoeden dat het over mensen gaat. Dat klopt ook wel. Het gaat over de politici zelf en niet over de stemmers. Beloftes, loze beloftes, list en bedrog. Met het oog slechts gericht op één doel. Welk doel is wel duidelijk.
Als normaal weldenkend burger zou je blindelings op de politiek moeten kunnen vertrouwen. Het zou een groep mensen moeten zijn die simpelweg de beste keuzes maken voor alle burgers. Met oog voor de problematiek van iedereen. Een gekozen groep met daadkracht. Slagvaardig werken. Zelfreflectie zou niet misstaan. Laat je niet misleiden. Politiek gaat te vaak om kleine persoonlijke overwinningen. Hoor je? IK heb ook wat gezegd! Fier grijnzend rondkijkend. Niet de burger, niet de maatschappij, niet dat kind dat zonder ontbijt naar school moet, nee, dáár moet jaren over vergaderd worden omdat Pietje Politiek vind dat die komma verkeerd staat.
Eindeloos en oeverloos vergaderen, liefst in onbegrijpelijke taal. Het kindje blijft intussen wachten op z’n ontbijt. Niemand in de politiek kan of mag zich nog uit volle borst uitspreken over misstanden. Dat is al gauw niet politiek correct. Via omwegen, met op een gouden schaaltje gewogen woorden, worden problemen aangesneden in de hoop dat anderen er nog iets aan willen toevoegen. Steeds zoekend naar steun van die anderen. Maar die anderen willen toch ook het beste? Ja natuurlijk. Vooral als ze er zelf goed bij varen.
Je kent die kreten vast wel. Onze achterban……. Onze kiezers…. Wat een fijne woorden zijn dat. Die achterban zijn de kiezers die alleen maar goed zijn om een rondje rood kleuren. Drie en half jaar zijn de kiezers vergeten en het laatste halfjaar wordt er deemoedig, met veel beloftes, reclame gemaakt voor Pietje Politiek die maar o zo graag in het zadel wil blijven. Het ontbijtje voor het kind is nog niet klaar. Er zijn wel vorderingen gemaakt maar door een procedurefout loopt het enigszins achter op de planning. Het inmiddels wat groter kind heeft nog steeds honger en ondertussen ook een leerachterstand.
Cursussen worden aangeboden hoe je politiek-correct te werk kunt gaan. Zelfs de kleding wordt gewogen. Is het netjes genoeg? Is het trendy? En oh wee als je es een keer wel duidelijke taal gebruikt. Dat is gewoon een inbreuk op de gevestigde zeden. Helaas is het zo’n 15 miljoen Nederlanders wel duidelijk dat de gevestigde zeden niet de zeden zijn die garen spinnen. Geen daadkracht, geen slagvaardigheid. In bijna opgeloste problemen worden weer nieuwe problemen gevonden. Toezeggingen moeten weer teruggedraaid worden. Het begint overnieuw. Meer kinderen hebben geen ontbijt en de intussen volwassen kind loopt zonder diploma van enig waarde, van uitzendbureau naar uitzendbureau voor een deeltijdbaantje in het minimumloon segment.
Wat is nu eigenlijk politiek-correct? Hier zijn 2 antwoorden op mogelijk. In de huidige sfeer betekend het: Veel woorden, veel vriendelijke hoofdknikjes, keurig en trendy gekleed, zoekend naar problemen zodat besluitvorming geen kans krijgt. Het andere antwoord is iets simpeler. Het bestaat slechts uit realisme, nuchterheid, eerlijkheid en respect voor elkaar en voor de kiezers. Pas dan is daadkrachtige slagvaardigheid binnen handbereik. Maak fouten, probeer ze te herstellen, gewoon jezelf zijn, gewoon mens zijn met oog voor elkaar.
Fijne dag. Leef je leven.
Eppo Boven
