We naderen gestaag het middelpunt van het jaar. Een punt dat zeker niet “onbevochten” bereikt zal worden. Nog maar een week of zes en het jaar is middendoor. We gaan nu nog niet terugblikken op het eerste halfjaar. Week 20 heeft genoeg ervaringen opgeleverd om een boek over te schrijven.
Onze Minister President deed weer van zich spreken op de, voor hem zo gewone, negatieve manier. Een man die ondanks alles toch al 10 jaar op die post zit. Natuurlijk is het geen kleinigheid om al die jaren de kans te krijgen, en te grijpen, om een land naar de afgrond te helpen. In het bedrijfsleven zou 9 jaar geleden een gewone ontslagbrief hebben volstaan om afscheid te nemen van iemand die niet capabel is. En toch gebeurd het steeds weer net niet.
Een man met vele gezichten die in alle mogelijke gelegenheden zich weet aan te passen en daarnaast op unieke wijze zijn macht weet te (mis)( ge)bruiken. Op het juiste moment. deemoedig, vriendelijk, stuntelig, geïrriteerd, het maakt niet uit. Sorry, een vlotte babbel, een leugen, als een kameleon beweegt hij zich in een poel van verderf. Geilend op macht en ego.
En hoe gek ook, voor veel een voorbeeld. Al dan niet bewust. Die hele Nokia / SMS-gate past op zich natuurlijk prima in zijn strategie. Steeds weer zijn er voorvallen die de aandacht van grote problemen c.q. ontwikkelingen vervagen of zelfs afschermen. Zo wordt erop toegekeken dat er geen of weinig nieuws uit Brussel komt. Nieuws wat vast wel op de gemiddelde Nokia te ontvangen is. En dat juist dáár geen nieuws vandaan komt is opvallend omdat het steeds meer Brussel is waar de grote beslissingen worden genomen. Beslissingen die ons allemaal aangaan en ons leven danig kunnen beïnvloeden.
De voorjaarsnota is deze week op de tafel gedonderd. Een nota waarin te lezen is dat er een vermogen naar defensie gaat. Waarom een vredelievend land zoveel geld aan oorlogstuig besteed moet mij nog es uitgelegd worden. Temeer moet dit uitgelegd worden omdat er blijkbaar geen middelen zijn om alle kinderen met een ontbijtje in de maag naar school te sturen. Er geen middelen zijn om de koopkracht te repareren.
Een op alle fronten doorgeschoten land of is het wereld? Hollen of stilstaan. Vaker is het achteruit gaan. Denk es aan de reclame die dagelijks en veelvuldig voorgeschoteld krijgen. Het moet allemaal zo mooi lijken. Ik vraag me dan vaak af of de reclamemakers wel beseffen wat het precies betekend om de arme onderkant, zoals dat tegenwoordig heet, steeds weer te confronteren met een utopie. Te weinig geld om ( gezond) te eten. Dagelijkse reclame voor de meest exclusieve producten. Die dagelijkse confrontatie doet toch geen goed aan het welbevinden van een steeds groeiende groep? Opgeklopte lieflijke gezinnetjes die hun boodschappen laten bezorgen door een breed lachende bezorger. Wat een farce, wat een misrekening.
Ook het gebrek aan werknemers ( personeel) was deze week weer vaak te horen. Er lijken 130 vacatures te zijn voor 100 werkzoekenden. Zou dat echt waar zijn? Ik kan het niet geloven. Als alle 50 plussers, die nu werkzoekende zijn, een eerlijke kans kregen was het probleem meer als opgelost. Geen probleem dus? Nou, toch wel. Dit is een groep die redelijk betaald wil en moet worden. De ervaring telt niet meer. De kans op ziek worden is te groot.
Nee, er is een gebrek aan 16 jarigen die voor een scheet en 2 knikkers het werk moeten doen. Liefst met een leidinggevende van 19 jaar. Kijk voor het gemak es in de wervingsadvertenties. Coole taal wordt gebruikt. Iets wat al aangeeft dat een wat oudere niet eens het lef moet hebben om te reageren. Het gaat niet meer om kwaliteit. Het moet opgeklopt zijn. Gebakken lucht. Een bord eten in een restaurant moet voorzien zijn van een blaadje munt. Dát terwijl er zoveel mensen zijn die blij moeten zijn met een bord “potjemeel”. De brug is te lang en te smal geworden.
Fijne dag. Maak er wat van.
Eppo Boven
