Nog een dikke week en januari is alweer geschiedenis. We worden met rasse schreden ouder. Raar eigenlijk dat naarmate je ouder wordt de tijd steeds sneller lijkt te gaan. Het boek der herinneringen wordt ook steeds dikker. Mooie en minder mooie herinneringen vullen dat boek. Mooie terugblikken op je jeugd. Onbezorgd en lekker vrij leven. Hoe anders is het nu voor de jeugd? Met het huidig beleid is er geen toekomstperspectief voor de jeugd. Evenmin voor de ouderen, eigenlijk. Voor heel veel, een groep die dagelijks nog groeit, ziet de toekomst er minder rooskleurig uit. En dat is nog netjes gezegd ook. In de afgelopen 2 jaar zijn levenswerken vernietigd. Dat is zuur. Maar het wordt nog zuurder om te zien dat er nu met dagelijks besmettingsrecords versoepelingen op til zijn. Het geeft exact weer wat er in de afgelopen 2 jaar is gebeurd. Het is de wereldleiders gelukt om bepaalde “zinnen” door te drijven. Niet de zinnen van de normale burger maar van een selecte groep rijke, machtige, narcistische lieden. Kortom; rijken rijker en armen armer.
Het gevolg is toenemende armoede in eens zo rijke landen. In de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw was de armoede in de westerse landen geminimaliseerd. Natuurlijk was er toen ook een armere en een rijkere deel in de bevolking maar het was best draagbaar voor veruit de meeste mensen. Aan het eind van de 70er jaren kwam er voorzichtig een ommekeer. De brug tussen arm en rijk werd langzaam smaller en langer. De honger naar macht en geld nam toe. Nederland verkleurde op de politieke kaart. Fusies van politieke partijen om maar meer in het melk te brokkelen te verkrijgen. Idealistische denkbeelden gingen daardoor vervagen. De vervaging die nu in alle duidelijkheid zijn vruchten afwerpt en letterlijk en figuurlijk ten koste gaat van de gewone burger.
Het leven, het bestaan, is onnodig moeilijk gemaakt. Grote sommen geld worden rondgepompt door de overheid. Niet met het doel de burger te dienen maar om een baantjescarrousel in leven te houden. Kijk es naar de belastingdienst. Het is voor 80% van de bevolking ronduit onbegrijpelijk geworden. Sociale uitkeringen die in de loop der jaren dusdanig zijn uitgekleed dat er niet meer van te leven is. Hoe lang duurt het nog dat je een keuze moet maken tussen wonen en eten? Dat duurt niet zo lang meer. Het is al begonnen. Sterker nog, het is voor heel veel de orde van de dag. En dat worden er meer. Wacht maar op de energie rekening. Wacht maar op de prijs van de normale dagelijkse boodschappen. Het regeringsantwoord is een grijns en schouderophalen. Het deert ze immers niet.
Niet alleen financiële armoede maar ook sociale armoede is gewoon iets van alle dag geworden. Buren kennen elkaar amper of helemaal niet. Er wordt met man en macht gewerkt voor een woning, voor een auto en liefst een tweede auto. Ik zie het elke dag met eigen ogen. Voor zoveel is het leven een pak schroot met een flinterdun laagje chroom.
Toch denk ik dat het anders kan! We kunnen proberen om op 16 maart te zorgen dat huidige gemeentelijke bestuurders bedankt worden voor hun tomeloze inzet van verbrassen, en een stem uitbrengen naar de partijen die er voor de burger zijn. Niet om politiek te bedrijven maar om de burgers diensten te bewijzen. Gewoon zo als het hoort. Zonder flauwekul. Een politiek arena waar naar iedereen wordt geluisterd. Sociaal, met vlotte afhandeling van vragen. Het zou toch een geweldige teken voor de landelijke politiek zijn?
Even een voorbeeld van de werkelijke bureaucratie; Voor bijzondere bijstand staat nu 8!! (acht) weken wachttijd. Dit kan en moet anders. Bijzondere bijstand is altijd urgent. Anders zou het immers niet “bijzonder” heten. Niet moeilijk, gewoon de wil tonen dat het anders kan. Zo simpel is dat. Veel mensen komen door een wirwar van bepalingen en regels in ernstige moeilijkheden. Laten we proberen wat meer duidelijkheid te scheppen. Te beginnen met hulp door sociaal voelende mensen. Het moet echt anders.
De inflatie drukt nu een geweldig zware stempel op de samenleving. Of moeten we spreken van devaluatie? In beide gevallen kunnen we minder kopen voor ons geld. In beide gevallen zijn voor de minima en soms ook voor de middeninkomens de druiven zuur. Ik zal trachten een korte toelichting te geven op het verschil; Devaluatie wordt bewust gedaan en geldt voor 1 natie (land) en wordt meestal door de Nationale Bank uitgevoerd. Inflatie daarentegen geldt voor meer landen, soms zelfs wereldwijd. Dat heeft met de markt te maken. De goederen markt maar zeker ook de dienstenmarkt.
Door de vele regelgevingen waar nu mee te maken hebben, denk aan klimaat, wat miljarden opslokt zullen de producten al bij de grondstofleveranciers duurder worden. Als voorbeeld ter verduidelijking: Een kippenboer moet meer betalen voor voer, meer voor energie, hogere loonkosten, en afvoer van mest. Het gevolg is dat de eieren duurder worden. De bakker koopt de duurdere eieren en verwerkt ze in de cake. De cake wordt ook duurder qua productie. Ook meer energie kosten en loonkosten voor de bakker. De cake wordt onbetaalbaar. Het is dus een sneeuwbaleffect. De lonen stijgen niet genoeg en dus de consument, jij en ik, zijn de dupe.
Om het geheel van inflatie echt duidelijk te maken ben je een aantal dikke boeken verder.
In de gemeentelijke politiek kun je hier niets aan veranderen. Wat je als gemeente wel kunt doen is bepalen waar het geld naar toe moet. Geef je het uit aan prachtige letters bij een station of stop je het in jeugdzorg? Maak je een statement met een mooi en duur gemeentehuis op het duurste stukje grond van de hele gemeente of……. zorg je voor goede zorg? Geef je geld uit aan bloembakjes op/aan een lantaarnpaal of ga je tegels in het voetpad weer recht leggen?
Een groot verschil.
Dát verschil wil de VCP in de Gemeente Oldambt maken.
Krabben waar het, het meest jeukt.
Eppo Boven
Nummer 5 op LIJST 4 VCP
