Weer een zondag, de eerste van maart. De eerste voorjaarsachtige dagen van het jaar zijn voorbij gekomen. Dat was dan ook meteen het enige echte positieve van de hele week. De week van de voorjaarsvakantie. Maar ook de week die de aanzet moest geven naar de Provinciale Statenverkiezingen. Een extraatje voor gemeentebestuurders om misschien wel een vinger in de pap te krijgen in het provinciaal bestuur. Maar ja, er zit dan wel een addertje onder het gras. Als je er in eigen gemeente niets van bakt, in andere gemeentes een gewone sterveling bent, tja, wie moet er dan op je stemmen? Ach, misschien wel je eigen partijgenoten. Of een enkeling die vindt dat je zulke leuke schoenen draagt?
Opvallend vind ik de verharding in het politieke circus. Dat is in principe heel vreemd. Als volksvertegenwoordiger ben je aangesteld om de opdrachten van het volk naar behoren uit te voeren. Je dient te luisteren naar wat die mensen, die eens, waarschijnlijk in een onbezonnen bui, op je gestemd hebben. Je zit met een aantal collega’s van verschillende partijen en diverse pluimage aan een grote tafel om al het goede te doen wat in je vermogen ligt om de wensen van je stemmers te honoreren. Dáár wordt je voor betaald, van gemeenschapsgeld. Je bent volksvertegenwoordiger! Het hele circus waar jij deel van uit maakt wordt van gemeenschapsgeld betaald. Het pand, de stoelen, de koffie, de geluidsinstallatie en tegenwoordig soms ook nog beveiliging. Ja, beveiliging is er soms nodig. Waarschijnlijk omdat je het zo goed doet en de stemmers erg tevreden over je zijn of misschien wel omdat je van die mooie schoenen draagt.
Toen ik voor het eerst mijn postzegel liet zien in de raadszaal dacht ik even dat ik in een verkeerde film was terecht gekomen. Was het nu die ‘catwalk’ die ik miste of was het de eenheid om samen een mooie en leefbare gemeente te creëren? Iedereen was vol van zichzelf. Kijk es even wie hier is! Vriend en vijand werd vriendelijk bejegend. En dan komt het. De microfoons gaan open. De maskers van serieusheid worden opgezet en de meest onzinnige, soms bijkans krankzinnige vragen worden gesteld. De helft wil graag gehoord worden en spreken boekdelen voor een microfoon waar ze geen flauw benul van hebben hoe zo’n ding werkt en de andere helft is ietsje slimmer en zegt niets. Er wordt met dure woorden en afkortingen gestrooid waar de gemiddelde Nederlander geen benul van heeft wat de betekenis is. Máár… het klinkt buitengewoon interessant. En dan die lichaamstaal. Heerlijk is dat om te zien. Trekkende schouders, ongecontroleerde armen, een voorleeslesje van een gekreukeld velletje papier. Ja, we doen er echt toe.
Eigenlijk is de politiek één van de meest zinloze tijdsbestedingen geworden. De heersende macht lijkt alleen op de wereld te zijn. De politiek staat tegenwoordig niet meer voor besluiten maar voor onderzoeken en vooruitschuiven van besluiten. De daadkracht en slagkracht ontbreekt op alle fronten. Een logisch gevolg natuurlijk als je niet voor de stemmers zitting hebt maar voor eigen welbehagen en traktement. Er is natuurlijk wel nagedacht om de verantwoording zover mogelijk uit zicht te houden. Dáár zijn de externe bureaus voor. Liefst ook nog uit een ander deel van het land. Het bureau “Zus en Zo” heeft onderzoek gedaan en kwam tot de conclusie…… bla bla bla.
Je wordt door je stemmers betaald, doe dan zelf es onderzoek op een manier wat realistische en nuchtere mensen begrijpen. Het voordeel hiervan is dat je direct inhoudelijk kunt reageren. Het grootste voordeel is misschien wel het feit dat je een zak met geld in eigen gemeentekas houdt en niet uitgeeft aan snelle mensen met nog mooiere schoentjes.
Het circus draait op volle toeren, we selecteren waar we misschien veilig ons verhaal kunnen verkopen en we kijken vooraf nog es een keer naar Mark of we ons dat ‘ruttelen’ eigen kunnen maken.
Nah, vergeet het maar.
Fijne zondag.
Eppo Boven
