Er ligt een en week achter ons die in het teken van winterweer stond. Vooral donderdag en vrijdag was het even echt winteren in een landje die eigenlijk geen winter meer kent. Een dik pak sneeuw of weken achtereen diepvries temperaturen is even uitverkocht. Het was en is doodgewoon maart en echt niets nieuws onder de zon. Door alle berichten over opwarming lijkt een laagje sneeuw natuurlijk al heel wat.
De finale van de politieke beloftes is daar. Is het de moeite wel waard om er nog over te schrijven of te praten? Ik vind van niet. Wat is nog de rol van politiek in een verhardende maatschappij? De politiek heeft immers allang bewezen niet begaan te zijn met de sociaal maatschappelijke omstandigheden waarin ons land, onze provincie of onze gemeente verkeerd. Door jarenlange mismanagement van onze landelijke leiders zijn we afgedaald naar een bananenrepubliek. Een situatie waarin enig sociaal of maatschappelijk voeling ver weg is. Het is nog slechts een schijnvertoning om te trachten de waarden van een democratie gestalte te geven. Links, rechts, midden, uiterst of whatever, er is per saldo maar één ding wat echt telt. De positie en daarmee het aanzien.
Opvallend is wel dat je deze trend ook in het dagelijks leven terug kunt vinden. Ik noem dat “het eigen hokje syndroom”. We zijn druk bezig om ons af te sluiten van alle sociale aangelegenheden. We zijn helaas niet meer in staat om ons zelf te zijn. We mogen niets meer. Niets is nog passend. Overal is een negatief commentaar op te vinden. Je moet tegenwoordig bij de slager via de achterdeur je vlees halen. Als je in een benzine of diesel auto rijdt krijg je een boze Gretha Thunberg op je nek. Als je geen wormen, krekels of maden eet ben je niet van deze tijd. Als je glas half vol is ben je te optimistisch en kom je niet voor jezelf op, als je glas halfleeg is ben je een geboren pessimist en zie je alles te donker in. Heb je een eigen mening dan ben je een complotdenker of op z’n minst een wappie. Heb je géén eigen mening ben je een sullige meeloper. Het is niet goed of het deugt niet.
Het doet pijn om te zien dat goede vriendschappen en of liefdes door meningsverschillen kapot zijn gemaakt. Ja, gemaakt en niet gegaan. Door veel wetenschappelijke onderzoeken is gebleken dat zo’n 80% van de mensen op de één of andere manier redelijk gemakkelijk te manipuleren zijn. Gemakkelijk is het dan om die 20% weg te zetten als complotdenker of wappie. Het kan zover gaan dat er in de politiek en ook in samenleving hele groepen tot paria worden gedoemd omdat juist die eigen mening niet aansluit bij de mening, of noem het geloof, van de grote groep. Een tweespalt is ontstaan. Het heet polarisatie met een duur woord.
De angst om niet bij die grote groep te horen is vaak funest. Immers die groep van de deugdzamen, de aanhangers van al die normen en waarden daterend uit andere eeuwen, zijn nog steeds de grote spelers. Je hoeft dan ook niets uit te leggen. “Dat hoort zo” is dan genoeg om elke discussie te sluiten.
Je wilt eigenlijk een heel weekend naar de kroeg om te zuipen, te dansen, feest te vieren, en shoarma en pizza eten. Je gaat naar de tuinwinkel koopt dat leuk plantje die de buren ook hebben en je neemt ‘en passant’ een doosje snoeptomaatjes en een komkommer mee om dáár de zaterdagavond volledig mee uit je dak te gaan. Als het echt heel gezellig wordt kan je je flesje water nog een keer onder de kraan vullen met misschien wel een vleugje Roosvicee. Leuk weekend? Nou ja, je buren en je naasten zullen je vereren. Je bent deugdzaam. En nee! Daar is niks mis mee. Maar je zou toch wel graag dat zuipweekend op je “to do list” zetten. Daar zit de kneep.
Fijne zondag.
Eppo Boven
