Week drie van het nieuwe jaar zit er ook al weer op. Het voelt alsof het gisteren nog oud en nieuw was. Aan de andere kant van de medaille staat dat we alweer drie weken in het ritme van het werk zitten. Naarmate je ouder wordt gaat de tijd ook steeds sneller, zo voelt het althans.
We begonnen de week met ‘Blue Monday’, de derde maandag van januari. Een nieuw fenomeen welke in 2005 in het leven is geroepen door de Britse psycholoog Cliff Arnall. Die beste man heeft er complete berekeningen en formules op losgelaten om z’n kreet te onderbouwen. Het zou de meest depressieve dag van het jaar zijn. Nou ja, de reclame jongens en meisjes weten er wel raad mee. Een fijne dag om wat korting te geven op producten waar je vrolijk van wordt.
In Nederland kennen we de kreet ‘Blauwe maandag’ al veel langer. Dat heeft alles met tijd te maken. Het is vaak een schimpende aanduiding voor ‘korte tijd’. Hij is ook nog een blauwe maandag minister geweest. Korte tijd en meestal niet erg succesvol.
Wat die ministers betreft, zit het in ons land een beetje anders. Als iemand hier korte tijd een ministerspost bekleed wil dat niet altijd zeggen dat zo iemand incompetent is maar meer iemand is die bepaalde spelletjes niet mee wil spelen. Ziekte en of werkdruk wordt dan aangevoerd voor een functie elders op termijn. Natuurlijk kan er eerst genoten worden van wachtgeld. Het bedrag van wachtgeld heeft niets te maken met de sociale uitkering die Jan met de pet krijgt als ie op straat wordt geknikkerd. Zo’n wachtgeld ex minister kan gewoon warm zitten, kan gewoon naar de hockeyclub, kan gewoon met vrienden wat drinken in een chique kroeg, kan gewoon boodschappen doen met A-merken, biologisch geteelde groenten en fruit en de rest van de broodnodige boodschappen bij de delicatessenwinkel halen. De wachtgeld ex minister hoeft dus niet naar de voedselbank.
De ministers die wél bereid zijn de spelletjes mee te spelen mogen met de Minister-President en de Vice Minister-President naar Davos. Naar de brouwerij van World Economic Forum. Een fijn uitstapje waar de spelregels verder worden uitgelegd. Ook onze Koningin is daar een graag geziene gaste. Als voorvechtster van plastic geld oftewel en wereld zonder cash krijgt ze natuurlijk ook spreektijd. Dit is meestal wel openbaar te volgen maar de mainstream besteed er maar weinig aandacht aan. Het is immers niet de bedoeling dat iedereen weet wat er precies gebeurd of beter nog, wat er gaat gebeuren. Voor de echte uitwassen in de besprekingen worden de achterkamertjes voorzien van een stevig slot. Dáár mag dus echt niemand iets van weten. Gelukkig kunnen we klakkeloos aannemen dat Mark en Sigrid daar niet komen want deze 2 Nederlandse toppers zijn beslist voor transparantie. En transparantie en achterkamertjes gaan natuurlijk niet samen. Mochten ze onverhoopt toch in zo’n kamertje terecht komen, is dat niet erg. Ze zullen er beslist geen actieve herinneringen aan hebben.
Als laatste wil ik nog een woord van respect uitspreken voor de jongeren. Het is opvallend hoe gemakkelijk deze groep zich aanpast aan al die nieuwe omstandigheden. Als je ze verteld hoe wij vroeger onze jeugd leefden kijken ze verbaasd, ongelovig. Alsof je een sprookje vertelt. Een pilsje voor een gulden tijdens piekuur. Een patatje mayo voor één-gulden-vijftig. Reken het es om in euro’s. Ook de horeca verdiend het nodige respect. Met torenhoge inkoopprijzen, energie- en personeelskosten toch met een vriendelijk lachend gezicht aan je tafel staan de bestelling op te nemen in de wetenschap dat straks bij het afrekenen de meest geschrokken gezichten te zien zijn. De horeca lijkt steeds meer een elite (aan)gelegenheid te worden.
En dat is niet de schuld van de horeca.
Fijne zondag.
Eppo Boven
