Elke zondag weer zeggen we; ‘Wat een week!’. Het begon deze week al op zondagavond met een televisie programma die de gemoederen nogal losmaakte. Een ware verschrikking voor mensen die afhankelijk zijn van specialistische zorg. Wat speelt er in de hoofden van die zorgmedewerkers? Is het een gedragsstoornis? Is het desinteresse in je baan? Was de opleiding niet toereikend? Spoor je zelf niet? Duizend vragen met nul antwoorden. De zorg is veranderd roept men. Nou, dat zal wel maar naar aanleiding van het programma schoot mij iets te binnen wat in Assen is gebeurd. Een foto van een spiernaakt meisje vastgeketend, geboeid, in haar kamer. De foto van Jolanda Venema stond in elke krant. De Hendrik van Boeijenoord stond toch goed bekend? Er werd schande over gesproken. Het was in de tachtiger jaren van de vorige eeuw. In diezelfde periode sprong een bejaarde man in Scheemda uit het raam van het verzorgingshuis.
Was het de schuld van de nachtzuster?
Nog maar drie jaar geleden werden duizenden ouderen tegen hun wil opgesloten in hun kamer. Viel dit niet onder psychische mishandeling? Je ouders mogen aanroepen door het bovenraampje van hun kamer? Hoever kun je zinken om dit allemaal te accepteren? Was het de schuld van het verplegend personeel of van de leidinggevenden? Oh nee, het was de schuld van Hugo en Mark. En als díe twee de opdracht geven blaat meer als driekwart het wijsje mee en is het goed. Maar is het nu nog steeds goed te praten? Nee, dacht het niet, hé? Moeten we nu al die zorgers en leidinggevenden ook maar van alles toewensen? Soms vraag ik me af waar de uitdrukking: “Het zijn beesten” vandaan komt. Beesten doen dat niet.
Als ik dan de reacties lees van wat de ‘daders’ allemaal toegewenst wordt……. Erge ziektes, en meer wat ik hier niet wil herhalen. Alsof al de rechters van social media zelf allemaal kunnen bogen op een brandschoon blazoen. En nee, hiermee probeer ik niets goed te praten maar misschien zou een beetje zelfreflectie wel gepast zijn alvorens de wensen op de socials uit te spreken. We zijn een heetgebakerd volk geworden. Zonder emotie, zonder enig sociaal gevoel maar met veel gevoel voor eigenbelang. Populair, bijna heilig, gedrag is er elke dag te vinden en te beleven. Maar helaas, niets is wat het lijkt.
Terwijl de Groningers een doekje voor het bloeden krijgen wat betiteld is als ‘ereschuld’ gaat er meer geld naar klimaatdoeleinden. Ja, ons geld. Als dank mogen de inwoners van het platteland lopend naar hun werk. Dure autobrandstoffen en wegbezuinigd openbaar vervoer moeten er voor zorgen dat er meer tweedehands elektrische auto’s worden aangeschaft. Wat een farce. Kortom, realistisch gezien, is het platteland straks niet meer leefbaar. Het zal worden opgedeeld in natuurparken en amusementsparken waar de rijken komen kijken hoe zonneparken zijn gebouwd op prima landbouwgrond, waar windmolens het landschap ontsieren en de plattelanders op de fiets naar het werk gaan. Een enkele zoemende auto daargelaten.
Onze koning was jarig deze week en dan komen de lintjes aan de beurt. Lintjes voor mensen die iets goeds hebben gedaan, lintjes voor afbrekers van cultureel erfgoed en lintjes voor mensen die zelf waarschijnlijk geen flauw idee hebben wat ze überhaupt hebben gepresteerd. En dan donderdag Koningsdag. Mijn god, hoe lauw wil je het hebben? Ik vond het nogal een wanvertoning of moet ik zeggen “een waan-vertoning”? Na een paar minuten toch maar afgehaakt ondanks mijn nieuwsgierigheid hoe ons belastinggeld precies wordt uitgegeven. Het ergste is nog wel dat die jarige niet heeft getrakteerd op koffie, gebak en bier maar dat we zelf, op eigen, hoge, kosten, na het zingen van het Wilhelmus, ons feestje mochten vieren.
Fijne zondag.
Eppo Boven
