Een nieuw millennium kwam om de hoek kijken. Ondanks dat het de 21ste eeuw was, leefden we in de veronderstelling dat het ‘oude’ nooit geschiedenis zou worden. Met nog één week bouwvakvakantie voor de boeg kijken we nog even terug naar een recentere verleden waar we misschien wel het meest van kunnen leren.
Een dikke 20 jaren die beslist een stempel hebben gedrukt in de boeken, die in de toekomst als geschiedenisboeken door het leven gaan.
Het begin van mijn 40+ jaren. Je wordt ouder en je wordt geacht om verstandiger te worden. Geacht ja, gelukkig is het niet gelukt. Wat wel gelukt is, is wat meer levenservaring. Ervaringen in 40 jaar in de 20ste en alweer 22 jaar in de 21ste eeuw. Een belangrijke ervaring van het ouder worden is het feit dat het lijkt alsof de tijd steeds wat meer snelheid krijgt. Je wilt nog graag heel veel doen maar je beseft ook dat je er steeds minder tijd voor krijgt. Alle redenen dus om nog zoveel mogelijk leuke dingen te doen.
Helaas is dat voor heel veel niet mogelijk. Doordat we zijn ingesuft en dachten dat de regeringen uit het verleden en zeker de zittende clan, het wel goed met ons voor hadden. We hebben onze ziel verkocht aan deugdzaamheid. Aan mooie verhalen en beloftes die nog ingewilligd moeten worden. Mark en z’n trawanten hebben erg hun best gedaan om een stempel op ons land te zetten. En niet in het voordeel.
Maar er is natuurlijk veel meer te melden als politiek broddelwerk. Wat heeft de computer met de wereld gedaan? Daar waar in de jaren 80 de eerste PC’s op kantoor en in huis kwamen, er nog geen internet was, voorzien van allerlei besturingsprogramma’s was het eigenlijk niet meer als een veredelde rekenmachine. To compute = (be)rekenen. Het ging snel veranderen. De capaciteit werd groter. Pioniers gingen bedrijfjes starten in computers, in hardware en software zoals dat heet. In 1995 werd de grote ommekeer al zichtbaar. Windows 95 werd geboren. Wat een verschil met vroeger. Het notitieboekje van de melkboer of een mobiele afrekensysteem van een maaltijdbezorger.
Trouwens, wat we vaak vergeten, zijn de veranderende hygiëne normen. ’s Maandags schone kleren aan voor het hele gezin. Op zondag had je je al gewassen in een teiltje in de keuken of bijkeuken. Er was nog geen douche. Dat wil zeggen, niet voor het gewone volk. Deo was even bekent als een vioolspelende koe. Zeep, je kon het zelf maken of groene zeep in het teiltje. Het was voor haar en lijf. De moderne jongelingen zullen zich niet kunnen voorstellen dat overleven toen mogelijk was. En toch kon het. De bejaardenhuizen zitten er vol mee. Hoe is het mogelijk om zonder desinfecterende zeepjes, gel en doekjes te overleven? Misschien iets met zelf opgebouwde weerstand?
De schone schijn die steeds belangrijker lijkt te worden, zal die het halen? Het deugdzame van de afgelopen jaren? Doorgeschoten regelgeving? Zal het over 10 jaar nog belangrijk zijn welke kleurnuance op de kozijn van de pleedeur komt? Als het zo doorgaat in ons land zullen we over 10 jaar nog plaatjes en foto’s delen op social media van alle luxe en welvaart, waarvan we overtuigd zijn dat het ons aanzien vergroot.
Of……. zullen er plaatjes en foto’s in pers verschijnen van de huidige derdewereld landen? Afbeeldingen van hongerende blanke kinderen in Nederland, struinend langs niet leeggehaalde kliko’s op zoek naar wat eetbaars.
Die 21ste eeuw heeft tot nu toe, weinig goeds gebracht.
Wanneer zal het tij keren? Is het nog te keren?
Fijne zondag.
Eppo Boven
