De laatste zondag van september alweer. In volle vaart gaan we richting het einde van het jaar. De dagen worden steeds korter en de eerste kachels snorren in de avonduren. De koetsen en de paarden van Prinsjesdag staan weer onderdak. Prinsjesdag betekent dat het nieuwe seizoen van politieke debacles weer is begonnen. Ook dit jaar weer een holle troonrede waarin de reeds lang uitgelekte berichten haperend worden voorgelezen onder toeziend oog van een potsierlijk uitgedoste menigte. Een menigte die elke dag profiteert en consumeert van onze belastingcenten waarbij “centen’ wel enorm ruimtelijk moet worden opgevat. Onze regering en aanhang.
Buiten is het dan een feest voor de koningsgezinden die uitbundig met vlaggetjes, hoedjes en toetertjes zwaaien naar een rijk persoon die geen enkel besef heeft wat er in het land gebeurd of aan de hand is en ondertussen een riant inkomen opstrijkt. Een blauwe loper voor de bezetters van de grote zaal en een rode loper voor de eregasten die dan ook op enorme stoelen mogen plaatsnemen. Stoelen zo groot dat het hout van één stoel een arm gezin een winterlang een warm huis kan bieden.
Het onderscheid tussen arm en rijk wordt op deze dag even fijntjes duidelijk gemaakt. De brave Nederlander slikt het allemaal en gaat morgen weer naar de voedselbank of naar een ambtenaar van de sociale dienst om een opgestoken vinger te zien omdat er een kruisje verkeerd op de aanvraag is geplaatst als gevolg van de moeilijkheidsgraad van de formulieren.
Het is overheidseigen om alle formulieren zo ingewikkeld mogelijk te maken. Het is een spel wat wordt gespeeld om onbeperkt toegang te krijgen naar de een vorm van macht. Een vorm van macht waarbij een simpele ambtenaar een waarschuwend vingertje mag opsteken en tevens een schouderklopje kan halen bij een of ander hoger geplaatste die de knip weer mag dichthouden. Niet beseffend wat voor een ramp wordt aangericht bij de aanvrager die helaas nooit de kans heeft gekregen om een HBO of universitaire studie te doen. Wat is het dan leuk, maar ook simpel, om op zo iemand neer te kijken. En oh-wee, mocht er iemand wel commentaar hebben, dan hebben ze de ambtelijke en juridische stukken in aanslag om vooral te wijzen op alle artikelen welke in dat stuk worden genoemd en daarmee hun oneindige wijsheid aantonen.
Natuurlijk is het prima voor de gemeentekas om de knip naar de burgers zoveel mogelijk dicht te houden. Het geld in die kas is immers broodnodig. In talrijke gemeentes binnen de staatsgrenzen is het niet vreemd om allerlei gerechtelijke procedures op te starten en daarmee gokken met geld wat eigenlijk voor andere doeleinden is bestemd. Mocht de gerechtelijke procedure niet in het voordeel van de gemeente uitpakken kan een wethouder immers gemakkelijk reageren met een simpele ‘jammer’. Ach ja, jammer, het is ook maar gemeenschapsgeld. De wethouder kan zich omkeren, een middelvinger opsteken en het “dikke l*l drie bier” principe toepassen. Aan het eind van de maand wordt het traktement weer gestort en alles is allang weer vergeten.
Gelukkig, en helaas voor de wethouder, worden dingen minder snel vergeten dan de bedoeling moet zijn. Door de talrijke politieke blunders is de oude, goedgelovige, stemmer toch wat kritischer en / of achterdochtiger geworden. De blunders worden simpelweg minder snel vergeten en zullen vaak van doorslaggevende betekenis zijn bij een volgende stemronde. De wethouder zal huiswaarts keren maar de gedoodverfde opvolgers zullen met het erfdeel te maken krijgen. De opvolgers die alleen maar met goedkeuring van de wethouder hun mond mogen openen, zullen de druiven proeven die wel erg zuur zijn. Tja, het klink misschien sceptisch, maar toch……
Fijne zondag allemaal.
Eppo Boven
Fractieondersteuner VCP fractie
