Een week om snel te vergeten?

Een week om snel te vergeten? Voor anderen zal het een memorabele week zijn. Wat in ieder geval niet te vergeten en ook niet te vergeven is, is de Oldambster raadsvergadering van deze week. Een vergadering wat veel losgemaakt heeft. Het doek gaat, met wat uitstel, vallen voor de Hardenberg. Niet bepaald een slimme keuze van de coalitie en schoothondjes. Een opmerkelijke rol was weggelegd voor de CDA-fractie. Ook opmerkelijk was een verbaal relletje tussen twee oudgedienden. Een politieke windvaan tegen een rechtvaardige en sociale nestor. Het laat zich raden.

Het politieke landschap in Nederland is gelijk een hoop verwrongen oud ijzer met nog hier een daar een dun laagje chroom. Vechten voor rechtvaardigheid lijkt een onbegonnen taak voor de enkelen die er nog in willen geloven. We zien dat de van oudsher sociale partijen een wending hebben gemaakt naar een ander politiek oogpunt. Het oogpunt van eigen roem. Het maakt niet meer uit of je daarmee je kiezers schoffeert, in de steek laat of simpelweg je rug toekeert. Slechts de duiten die aan het einde van de maand je geliefde bankrekening eer bewijzen zijn de leidraad van beleid geworden. Helaas op alle niveaus van politiek Nederland.

Het doet pijn te moeten constateren dat kleine ondernemers niet meer kunnen ondernemen door enorme energie facturen. De bakker kan z’n oven niet meer warm houden. De slager kan z’n vlees niet meer koelen, de winkelier kan z’n winkel niet meer warm houden. Openingstijden moeten noodgedwongen worden aangepast. Alleen de hele grote jongens mogen nog knikkeren. Precies in het straatje van de neo-liberalen. De rijken rijker en de armen armer. Er wordt door de Haagse bewindslieden met afschuw gereageerd op de inflatiecijfer. Maar liefst 17,2 procent. Een percentage dat je eigenlijk met een korreltje zout moet nemen. Het is een doorsneecijfer. In werkelijkheid is de inflatie vast nog hoger. Ik zou willen voorstellen om het cijfer te herberekenen op basis van de eerste levensonderhoud artikelen. De prijzen die er echt dagelijks toe doen. Eten, drinken en energie.

Je weet dat ik de horeca een warm hart toedraag. Ik heb echt diep medelijden met de kleine horeca ondernemers. Na meer als 2 jaar de meest gekke regels te moeten naleven, spatschermen, lockdowns, codes controleren, avondklok wordt voor deze groep het ondernemen opnieuw, bijkans, onmogelijk gemaakt. Verdriedubbeling van de energiekosten is normaal. Wat je dan ook maar normaal noemt. Logisch dus dat deze kosten in de prijzen worden doorberekend. Maar zo logisch is het nu ook weer niet want dan is het avondje uit, het broodje shoarma, het patatje en de pizza onbetaalbaar. Nu is het al onbetaalbaar voor een steeds groter wordende groep om de simpele redenen dat deze groep al moeite heeft met eigen huur en levensonderhoud. De vijver voor de horeca droogt op. Het resultaat is dat een compleet andere groep de horeca nog spaarzaam zal bezoeken. De horeca is een luxe geworden en niet meer bereikbaar voor de bezoekers die hebben bijgedragen aan de groei en bloei van de uitgaansgelegenheden.

Een doodgewoon restaurantje met een schnitzel, een saté, een biefstuk bestaat eigenlijk al lang niet meer. Er moet aandacht komen voor de opmaak, de opsmuk, van de borden. Een bladje munt, een takje peterselie liefst met nog een exotisch vruchtje voor de kleur. Dit kost geld en heeft nul meerwaarde voor het gerecht waar je eigenlijk voor hebt gekozen. Het gewone bestaat niet meer en het onbetaalbare zal het ten slotte niet redden. De moderne horeca ondernemer worstelt met de overheid, met de energierekening, met de verwachting van de gast, maar het meest met zichzelf. ’t Is de loop van het leven.

Fijne zondag.

Eppo Boven