Er kwam een schepje bij op. Nee, niet bij de beloofde transparantie van de politiek. Wel een extra schepje bij alles wat ons leven onaangenamer zal maken. Ook de boeren deden er een schepje bovenop.
In april stopt Litouwen als eerste met Russisch gas. Anderen volgden. De oorlog als smoes voor prijsstijgingen is het nieuwe normaal. Toen al werd er gezegd dat de thermostaat op 19 graden moest. Het was nog kil en guur in april. Ach, het boeide niet zo heel erg, we gingen immers richting de zomer. Maar ook autobrandstoffen gingen in de lift. Abnormale prijzen aan de pomp. De angst zat er wel in. Niet alleen economisch voor heel Europa, maar de buurlanden Finland en Zweden kregen andere angsten. Ze vroegen in mei het NAVO-lidmaatschap aan. Ja, angst is een slechte raadgever.
Corona ging een beetje naar de achtergrond en een nieuwe ballon wed opgelaten; Apenpokken. Het is gelukkig maar weinig verder gekomen als een grapje. Een andere grap in mei was de Nokia-affaire van Mark. De SMS-gate. Je kunt natuurlijk niet overal actieve herinneringen aan hebben. Er was veel over te doen maar ondertussen gaf het ons Robje Jetten mooi de gelegenheid om CO2 proefballontjes op te laten. De hele wereld gaat naar de donder als we niet direct ophouden met CO2. De boeren moeten inpakken en wegwezen want juist hun koeien en varkens schijten ons naar de verdoemenis. Gelukkig valt het op Schiphol en bij Tata best wel mee. De grootse boerenprotesten in juni waren het antwoord op Jetten en co. Mega file’s, bermbranden, politie, M.E. het was er allemaal. Gelukkig werd de temperatuur wat hoger en kon de thermostaat op nul.
Ondertussen hebben we week 48 ook al weer achter ons gelaten. De week van 2022 dat de temperatuur ook overdag richting nul daalt. En dan denk ik met weemoed terug aan voorbije jaren. Jaren dat we hoopten op vorst en sneeuw. Nu hopen we alleen maar op oplopende temperaturen omdat de kachel eigenlijk gewoon op ‘uit’ moet staan. We zitten in een tang van oorlogssmoezen en CO2 verrassingen. Maar, gelukkig is de redding nabij. Over een maand hebben we een prijsplafond. Een gemene, achterbakse regeling die ons zou moeten redden maar slechts een sigaar uit eigen doos is. Zoals we de afgelopen 3 jaar hebben geleerd is er maar weinig waar we nog blij van worden. Heel Nederland is het Haags gekonkel meer dan zat maar blijft uit een soort veiligheidsoverweging keurig langs de kantlijn staan kijken hoe het afloopt. Misschien komen de boeren ons redden. Ach, jammer dan, de eerste boeren hebben zich al laten uitkopen. De hang naar de afkoopsom doet anders besluiten. De kracht en macht van de overheid doet zich gelden.
De regering maakt gebruik van allerlei afleidingsmanoeuvres om zodoende de beloofde transparantie te omzeilen. Er zijn duizenden euro’s belastinggeld uitgegeven aan een vliegtuig naar Qatar om een speldje te laten zien. Een vliegtuig die in één dag meer CO2 uitstoot dan 100 koeien in een jaar. 35 miljard is uitgetrokken om de wereld te redden. Het is dezelfde wereld die in o.a. in de middeleeuwen warmer was als nu. Dezelfde wereld die alle ingrediënten heeft geleverd voor de chemische industrie. Een wereld die prima in staat is om zichzelf te herstellen. 35 miljard, en de burger verhongerd.
Ik wil het nog even kwijt. Iets wat volgens mij zowel aangrijpend als tekenend is voor de gevolgen van onze neoliberalisme. In de winterjas in je eigen huiskamer vertoeven. Geen of niet genoeg eten in huis. Om over gezond eten nog maar te zwijgen. De schijn hoog houden. Huiseigenaren die vol angst naar het nieuwe jaar kijken. Redden we het? Wonen we hier volgend jaar nog? Ondernemers die de prijzen moeten verhogen en tegelijk weten dat het niet kan. Strohalmen worden vastgegrepen. De oven, de frituur, de verwarming; het is geen ondernemen meer maar voor zoveel nog slechts vechten voor lijfsbehoud. Vechten tegen de bierkaai. Hoe lang nog? Het kost levens, liefde, vertrouwen maar nu, voor zover mogelijk, eerst nog het laatste spaargeld. Nederland is murw geslagen door 1% van de bevolking samen met wat goedgelovige aanhangers. Mensen die we terug vinden in regionale en lokale politiek. Mensen die stilletjes denken erbij te horen. Het zal niet verder komen als denken dat. Gewoon pionnetjes op een schaakbord met een hooghartige houding. Een houding die blijkbaar nog veel mensen aanhangen. Kijk es hoe geweldig ik ben! Maar kijk uit dat je niet hun tenen trapt. En dat is moeilijk want ze hebben lange tenen. Ach, eens zullen ze moeten afdalen naar de begane grond.
Fijne zondag.
Eppo Boven
1 reactie
Wederom een zeer goed verhaal neergezet en gedeeld. De meeste mensen hebben geen flauw benul wat er allemaal nog voor armoede op ons af komt volgend jaar. En dat geldt zowel voor de burgers alsook de ondernemers van het MKB.