In juli kwam het Kabinet met het voorstel voor “rekening-rijden’. Een voorstel dat er linksom of rechtsom wel gaat komen. Er moet ergens geld vandaan komen en onze heilige koe is één van de objecten waar potentie in zit. Immers, we willen allemaal graag met de auto naar de buren. Juli was ook nog de maand van boerenprotesten. Protesten die de internationale media haalden. De schietende agent die nabij Heerenveen op een jonge tracktorbestuurder schoot haalde daarmee eeuwig roem bij een handjevol Nederlanders. Een topper die voor de regering streed. Samen met de boerenprotesten ging ook de temperatuur in crescendo en haalde juli mooie temperaturen binnen die voor de klimaatactivisten natuurlijk buitengewoon welkom waren. Het ‘bewijs’ van opwarming stond op de thermometer.
In augustus mochten de eerste graanschepen weer afvaren uit Oekraïense havens. Er werd een veilige doorgang beloofd. Ook tekende augustus voor buitenslapende asielzoekers in Ter Apel. In de topdagen lagen er meer dan 700 zoekers in de buitenlucht te slapen. De oude kazerne van Zoutkamp / Lauwersoog zou uiteindelijk wat verlichting brengen in de situatie. Triest nieuws in deze maand was wel dat een vrachtwagen die inreed op een buurtfeest in Nieuw-Beijerland.
In september werd het overlijden van Queen Elizabeth II bekend gemaakt. Het schokte de hele wereld. Nuchter bekeken was er weinig schokkends te beleven en was het alleen maar een bevestiging dat het leven voor iedereen doodgewoon eindig is. Ook was september de maand van sabotage op de Nordstream pijpleiding en de maand van Jumbo topman Frits van Eerd.
Ondertussen dendert de trein door naar het einde van het jaar en zoals het leven betaamt, naar een punt in de horizon waar voor iemand weer de laatste halte wordt aangedaan. Elke dag is er voor iemand de laatste halte. Dat is het leven. Toch moet ik eerlijk bekennen dat als er in één week meerdere leeftijdsgenoten de ‘achterpagina’ van de krant halen en je ze ook nog eens goed hebt gekend, je toch even stilstaat. Ondanks dat het heel gewoon bij het leven hoort is het een reminder dat ook jij zomaar op diezelfde achterpagina kan staan. Naarmate je ouder wordt komt dat besef ook steeds meer. Elke dag die je in de spiegel kunt zien betekent dat je weer een dag overwonnen hebt, het betekent ook dat je weer een dag minder in het verschiet hebt. De laatste jaren hebben ons leven behoorlijk veranderd. We leven het leven niet meer waarin we zijn opgegroeid. We zitten al wel degelijk in een heel ander leven. Gelukkig nog niet zo als de bedoeling is van de grote leiders, maar toch zullen er steeds meer mensen vreemd opkijken als ze alle veranderingen eens nuchter en realistisch gaan evalueren. Het is, en het wordt, nooit weer het oude vertrouwde normaal. Al in 2020 sprak Mark Rutte de woorden uit; “Het zal nooit weer zo worden als vóór de pandemie”. Ik vrees dat hij gelijk krijgt. Steeds meer gaan dat ook inzien. Het resultaat van deze veranderingen naar het nieuwe normaal, is dan ook dat de dood meer en meer als een verlossing wordt gezien.
De oude, vastbesloten, standvastige, Hollander bestaat niet meer. De oeroude vechtlust is verdwenen. We slikken simpelweg wat ons wordt voorgeschoteld. We leven vandaag en vergeten de toekomst van ons en van onze kinderen. De strijdvaardigheid is er niet meer. De tact om te veranderen is er niet meer. Het egoïsme heeft vrij spel gekregen en is aangemoedigd door jarenlang neo-liberaal beleid. Niet alleen van de VVD maar ook het CDA met Dries van Agt en Jan Peter Balkenende hebben de basis gelegd voor grootse veranderingen in het denken van de Nederlander, bijgestaan door zwabberpartijen, die niet meer zijn gebaseerd op principes, maar op egotrippers.
Het derde kwartaal van 2022 heeft ons weer veel geleerd over de mensheid. De mensheid waarin kinderlijk, puberaal en snobistisch gedrag niet eens meer opvallen maar gewoon orde van de dag is geworden.
Waar hebben we dat aan te danken?
Fijne zondag allemaal en alvast een fijne aanloop naar de kerstdagen.
Eppo Boven
