In het recente verleden hebben we moeten leren omgaan met een andere cultuur als dat voor ons land altijd zo vanzelfsprekend was. Een cultuur van tweedeling. Nooit had iemand durven bevroeden dat dát in ons land, in onze gemeente, aan de orde zou komen. En toch is het gebeurd. Het heeft toegeslagen als een mokerslag. Hard en ongenadig. Op alle niveaus, rijk of arm, geleerd of minder geleerd, werkgever of werknemer het maakt niet uit. Overal zie je de tweedeling voorbij komen. Het is beslist tegen het zere been van de VCP.
Een partij die juist bruggen wil bouwen tussen verschillende milieus. Eerlijkheid en transparantie. We moeten en kunnen niet bang zijn om moeilijke vraagstukken aan te snijden. Geen kop in het zand steken maar zoeken naar nuchtere realistische oplossingen. Dat is geen gemakkelijke taak maar heeft wel te maken met transparantie. We ontkomen er niet aan. Respect tonen zal meer dan ooit nodig zijn om samen te kunnen overleven. We kunnen niet zonder elkaar.
Schreeuwen dat het allemaal niet klopt is zo gemakkelijk. De koe bij de horens vatten is moeilijk. We zien een tweespalt in het al dan niet geloven in Covid-19, ook in het geloof van vaccinatie, geloof in de regels die we hebben moeten meemaken om een ziekte te bestrijden. “Resetting the world” is vaak genoemd. Is dit zomaar een loze kreet of is er een kern van waarheid? Respecteer ieders mening daarin. Alleen de tijd kan het leren.
Wat zelfstudie en de geschiedenis, kan je nu al helpen een mening te vormen. Het kan nooit de opdracht van de politiek zijn om zo’n eigen mening te beïnvloeden. We zien het mondiaal toch gebeuren. Eenzijdige informatie op alle gebieden. Dat is fout. Immers elke medaille heeft drie kanten. Een voorkant, een achterkant maar ook een minimale zijkant.
Nu het allemaal wat rustiger wordt rond de C-19 is een nieuw (oud)probleem weer tot leven geroepen. Klimaat en milieu. Ook hier zal weer een tweedeling uit voortvloeien. Misschien nog wel groter als over de Corona hype. Nu moeten er serieuze keuzes worden gemaakt die echt alles te maken hebben met onze toekomst en vooral de toekomst van onze nazaten.
We horen alleen maar ik (wij) wil(len). En vooral ook wat we niet willen. Het is echt een wereldprobleem wat ons tot in het kleinste kamertje gaat achtervolgen. We mogen dit niet onderschatten.
Natuurlijk met stip op 1 de energievoorziening. Hoe moet dat? Waar moeten we voor kiezen?
- Zonne-energie is behoorlijk schoon. Maar wat als de cellen kapot gaan? Ze zijn niet te recyclen. Het kost veel belangrijke grond wat nodig is voor onze voedselvoorziening. Het oogt voor geen meter.
- Windmolens zijn ook schoon. Kosten weinig landbouwgrond. Kost veel vogels het leven en wederom het oogt voor geen meter. Ook de wieken schijnen niet recyclebaar te zijn en worden nu reeds in sommige landen gewoon onder de grond gestopt. Niet echt een oplossing.
- Kolen, olie of gascentrales geven veel uitstoot van stoffen die we niet in de lucht willen hebben. Broeikaseffect. Maar ook hoelang kan de aarde die energie nog leveren? Eens is dat uitgeput.
- Kerncentrale is relatief erg schoon, heeft veel capaciteit, kost weinig grond maar de keerzijde van de medaille is ook niet mis te verstaan. Wie wil een kerncentrale in z’n “achtertuin”? En belangrijker nog; wat doen we met het kernafval?
Maar we willen wel onze vertrouwde elektriciteit behouden. Daar kunnen we niet meer zonder. Zou jij je een leven zonder elektriciteit kunnen voorstellen? Nee, ik ook niet. En toch worden we nu met verantwoordelijkheden opgescheept. Verantwoordelijkheden die in het verleden zijn ontstaan en tot ver in toekomst voelbaar zullen zijn.
Natuurlijk is dit landelijke politiek maar de besluiten zullen dan wel op het gemeentelijk bordje terecht komen. Door goed te anticiperen kan een gemeente en provincie wel een vinger in de pap houden. En dat is erg belangrijk. Vernieuwende politiek moet hieraan ten grondslag liggen. Geen achterkamertjes, geen handjeklap, geen vriendjespolitiek.
Stel nou es dat we de richting van windenergie op gaan. Dat zou zo maar kunnen. Het heeft veel voordelen. Het uitzicht zul je wel aan wennen. De lampjes gaan er gewoon bij horen. Dat is een kwestie van gewenning. We houden ons landbouwgrond. En de wieken? Na een lange staat van dienst? Nu ga ik even brainstormen. Stel dat we de wieken kunnen vermalen tot de grote van bijv. een suikerkorrel. Is dit dan te gebruiken als ondergrond voor wegen of kunnen we het gebruiken als element in asfalt? Kunnen we het in een uiterste geval terug storten in zoutkoepels of er een lege gasbel mee opvullen?
Gewoon maar hersenspinsels of misschien haalbaar?
Klimaat problemen zijn van ons allemaal. Het zal diepe sporen nalaten. Daar is allang niet meer aan te ontkomen. Realistisch denken met een dosis nuchterheid moet de leidraad zijn. Lijkt mij.
Eppo Boven
