De weken vliegen in rap tempo voorbij. Naarmate we ouder worden lijkt het allemaal nog sneller te gaan. Natuurlijk is dat gevoelsmatig; toch is het de moeite waard om bij ‘gevoel’ stil te staan. Het gevoel fluistert ergens diep van binnen en geeft richting aan je reacties. Maar is het ‘gevoel’ altijd sterk genoeg om de juiste richting te kiezen? Om de juiste keuze te maken? Oh, het heeft maar al te vaak te maken met normen en waarden en niet te vergeten “de goede zeden”. Op het moment dat ik dit aan het papier toevertrouw kan ik een glimlach niet onderdrukken.
Denkend aan de deugdzame gebruikers van woorden als “wappie” en “complotdenkers”. Mijn gevoel zegt dat er te vaak oppervlakkig naar de wereld wordt gekeken en men niet meer de bereidheid heeft om na te denken over wat je gevoel nou eigenlijk zegt.
De bekendste gevoelskraker is misschien wel indoctrinatie en daarmee niet allen maar de bekendste maar ook de meest ingrijpende. Indoctrinatie kent vele vormen. Het ligt ergens tussen direct, overweldigend en geniepig oftewel achterbaks. En we zijn (bijna) allemaal geneigd om er in te trappen. Er is altijd wel iets waar je met open ogen in trapt.
De intensieve reclame op radio en televisie is meedogenloos. Het gaat gewoon richting ‘brain-washing’. Gevoelsmatig zeggen we; “Het kan niet waar zijn”, maar als je het zó vaak hoort, ga toch twijfelen. De beste en mooiste aanbiedingen maken alle supermarkten de goedkoopste. Dát terwijl er maar één de goedkoopste kan zijn. Je wilt graag geloven dat die supermarkt speciaal voor jou is opgericht. Het gevoel zegt ook dat die ketens mega winsten maken.
Het gevoel kom je altijd en overal weer tegen. Met alle voor-en nadelen. Natuurlijk is het moeilijk om je gevoel tot uiting te brengen. Het zou misschien betekenen dat je heel iemand anders bent als de normen en waarden, waar je bijna plichtsmatig aan voldoet, voorschrijven. Je beseft zelf niet meer dat het leven wat je leeft een rol is in een groter geheel. Een geheel van verwachtingen van anderen die ook zelf een rol spelen. Denk es aan de “maatpakken” die in bepaalde beroepen gewenst zijn. ’s Avonds, na thuiskomst mag het spul keurig aan het kapstokje aan de kastdeur en mag je, wel met goedkeuring van partner natuurlijk, jezelf zijn. Je leeft in een gelikte wereld, je best doend om je werkgever te behagen om een rol te spelen die de werkgever leuk vindt. Opvallend is dat plee-bezoeken steeds langer duren. Even 5 of 10 minuten jezelf zijn. En dan echt jezelf zijn. Je middelvinger kunnen opsteken naar je werkgever, je tong uitsteken naar je partner, fuck you zeggen tegen een opdrachtgever. Daar in dat kleine hokje, ook wel privaat genoemd, mag je jezelf zijn.
Toch kan het ook anders. Je zou bijvoorbeeld gewoon kunnen gaan leven. Ja, heel gewoon weten dat ook jouw mening, jouw gevoel er toe doet. En wat een ander daar van vindt of denkt is dan niet meer jouw probleem. Je hebt je probleem gedelegeerd naar een ander. Je bent geen grijs muisje meer maar een gewone mens met een eigen ziel. Je laat zien wie je werkelijk bent. En in de meeste gevallen is daar behoorlijk wat minder mis mee dan met de rollenspel in je dagelijks leven.
Maatpakken, zichzelf voortbewegende make-up dozen, strebers, gladjanussen, ach je ziet ze dagelijks voorbij komen. Strevend naar respect en ontzag. Strevend, omdat ze denken diegene te zijn wat ze graag willen zijn. Mijn gevoel zegt dat het luchtballonnen zijn die tijdens een korte pleebezoek even zichzelf mogen zijn.
Laat je gevoel en de mens binnenin je es spreken. Je krijgt er lucht van.
Fijne zondag.
Eppo Boven
