We zitten alweer op de helft van de vierde maand. Al het nieuws wat we voorgeschoteld krijgen is in de meeste gevallen al oud nieuws omdat we ver van tevoren al in kennis worden gesteld wat er zoal mogelijk zou kunnen zijn.
Nee, vroeger had je nog echt nieuws van dingen die zo maar gebeurden maar dat kan blijkbaar niet meer. We leven in een tijd dat nieuws vooraf wordt gemaakt door de grote persbureaus, aangestuurd door een handjevol wereldleiders achter de coulissen. Denk es aan persbureau Reuters, de onbetwiste wereldleider in nieuws. Als de groten der aarde van het WEF aan de touwtjes trekken komt er een compleet apparaat van ‘deskundigen’ in actie voor de meest brede analyses en alleen de goedgekeurde analyses zullen worden gepubliceerd. Het moet allemaal precies passen in een plaatje welke beantwoord aan het gedachtegoed van het WEF.
Hopelijk zit ik hier nu enorm uit m’n nek te lullen maar als je de ‘nieuwsfeiten’ nauwkeurig gaat wegen zul je toch een bepaalde structuur terug vinden. Het geeft de oplettende lezers en toehoorders een ongemakkelijk gevoel. Een mooi voorbeeld is de macht die de WHO toegedicht krijgt. Hele naties sluiten zich aan bij de uitspraken en zelfs verordeningen die het WHO voorstelt. Andersdenkende deskundigen krijgen geen podium. Vreemd toch? Is er dan geen ruimte meer om beide kanten van de medaille te belichten?
Ik had er al even mee gewacht om het laatste stuk te schrijven van dit epistel. En misschien wel terecht. De op handen zijnde treffen tussen Iran en Israël zou nogal wat teweeg kunnen brengen. Al met al, zoals het nu lijkt, is het een speldenprikje geweest. Een dikke honderd drones en kruisraketten zijn afgevuurd door Iran en Israël heeft ze uit de lucht geschoten. Klaar! Ja natuurlijk, gelukkig maar. Toch geeft het weer een beeld van de waanzin. Iran heeft dreigementen waar gemaakt en Israël heeft zijn verdedigden kracht laten zien in een paar uur tijd. De tijd die de media er aan heeft besteed heeft behoorlijk wat langer geduurd. Zo lang zelfs dat Iran zich wel verplicht moest voelen om iets te doen. Een spektakelstuk in een glas water. Volgens de berichten is Iran nu klaar en heeft kenbaar gemaakt dat Israël niet weer stout mag zijn.
Laten we beseffen wat deze circus heeft gekost. Hoeveel milieu en of klimaat gevolgen dit geintje zou moeten hebben gehad als al die berichten over klimaat op waarheid gebaseerd zijn. En de gewone wereldburger die amper het besef heeft, of zou kunnen hebben, waar het precies om gaat, betaald de rekening. Geloof je het nog allemaal? Is het nog te volgen?
In ons eigen landje botert het ook niet echt goed met de formatie. De formatie mag niet klappen maar er zijn of beter gezegd, er komen steeds meer hobbels. Steeds vaker moet er over een schaduw worden heengestapt. Het is een beetje doelloos formeren en niemand lijkt z’n ei goed kwijt te kunnen. De grenzen van geloofwaardigheid zijn allang overschreden en niemand heeft nog het idee dat de partij waarop gestemd is nog steeds diezelfde partij is. Het applaus op de landelijke partijdagen verflauwd. Het zijn nog de solocarrières die er toe doen en politiek heeft niets meer mensen te maken. De mensen die gestemd hebben, die toch nog weer het vertrouwen vonden om te stemmen. Het is een flop geworden.
Maak er een leuke zondag van en vergeet je jas niet.
Eppo Boven fractiemedewerker VCP fractie Oldambt
1 reactie
Goed vertaald