Het is advent. Het betekent dat Chris Rea z’n auto naar de garage brengt voor de wintercheck. Het betekent ook dat we al dicht bij de kerstdagen zijn aangekomen. En het betekent dat we vanaf nu al wat terug mogen kijken op het bijna afgelopen jaar. Op dit jaar terug kijken is een hele grote opgave. Als het een goed jaar zou zijn geweest is zoiets met plezier te doen. Helaas, 2022 is geen goed jaar geweest.
Het eerste debacle wat we in januari tegenkwamen was de beëdiging van het nieuwe Kabinet met de nobele titel ‘Rutte 4’. Het was 10 januari dat het gedrocht Rutte 3 opnieuw in het leven werd geroepen. Een grijnzende premier geflankeerd door een vriendelijk lachende koning en koningin. Het was het ultieme geluk voor 1 % van de bevolking m.a.w. de superrijken. 10 januari was de datum dat nog grotere veranderingen zou inluiden. Mooie beloftes over transparantie, over dat het beter zou worden in ons land. Zo’n 2 miljoen burgers noemden het; ‘Het begin van het einde.’ 15 miljoen burgers waren tevreden. De verlossers stonden op het bordes. Het zal nu wel beter gaan. Nu, nog geen jaar later blijkt dat die 15 miljoen niet in Dreft zijn gewassen en dus behoorlijk gekrompen zijn. Gekrompen tot een, feitelijk nietszeggende, minderheid die stoïcijns blijft volharden in het grote geloof. Je ziet ze soms nog met een mondkapje in het openbaar of trots glimlachend voor de camera terwijl ze worden geprikt. De echte toppers, zeg maar.
Januari was pas echt een negatieve, maand voor ene Ali. The Voice kwam ten val omdat een aantal over het paard getilde figuren in de veronderstelling leefden dat ze bijkans onschendbaar waren. De piemeltjes werden niet afgehakt maar van de egootjes werd wel gehakt gemaakt.
Februari stond niet alleen in het teken van mijn verjaardag maar zeker in het teken van vrijheidsconvooien in o.a. Canada en Australië. Truckers, in die landen nog staand voor vrijheid, zorgden voor opzien in de hele wereld. Een woord van dank voor deze strijders is op z’n plaats. Ook deze mensen hebben meegeholpen de ogen van de wereldbevolking te openen.
Aansluitend was het Poetin die de wereld op z’n grondvesten deed schudden. Een inval of aanval op buurland Oekraïne geregeerd door een voormalige clown en TV-persoonlijkheid. Vanaf dag 1 heb ik gezegd om hier verre van te blijven omdat we te maken hebben met totaal andere culturen en niemand in staat is of was om dit soort culturen te doorgronden. Zo langzamerhand wordt wel duidelijk dat er spelletjes worden gespeeld door het “Westen” en ons dat klauwen met geld kost. Onze zuur verdiende belastinggeld gaat op aan oorlogstuig. Fijntjes wordt nu gezegd dat deze oorlogstuig niet is ingezet of ingezet gaat worden om te doden maar om te verdedigen. De enige zekerheid die er nu is, is dat er veel wordt verdiend op productie van oorlogstuig.
In maart gaan de lichtjes aan. Oliemaatschappijen verbreken de banden met Rusland. Onzekerheid op de oliemarkt. Prijzen gaan al de lucht in. Het was nog maar een begin van wat er in de loop van het jaar zou gebeuren.
16 maart was het zover. Gemeenteraadsverkiezingen! Bam! Dat zou veel veranderingen teweeg moeten brengen. De mooiste verhalen, de beste beloftes, de meest geweldige posters. De bestuurders in spé deden er alles aan om zieltjes te winnen. Het ging immers om een plaats in het pluche. Zelfs een verkiezingsmarkt op zaterdag maakte onderdeel uit van de campagne. Te weinig zagen of hoorden de regelmatig luidende noodklok. Teveel verkeerden in de overtuiging dat belangen voor de inwoners werden bedoeld terwijl het juist de belangen van de behartigers waren die werden gehonoreerd.
Het is de eerste adventszondag en betekent dat we mogen terugkijken op….. ach…
Fijne zondag.
Maak er wat van.
Eppo Boven
1 reactie
Goed geschreven.