Twee weken alweer geschiedenis in het nieuwe jaar en daarmee gaat de maand januari doormidden. Wat gaat het allemaal snel. Een week waarin diverse warmterecords werden gebroken maar ook met veel regen en wind. En de dagen worden toch alweer merkbaar langer.
Op vrijdag was er toch nog mooi nieuws. De leider van de Christen Unie houdt het voor gezien. Mogen we dit zien als een begin van de afbrokkeling van de coalitie? Vrijdagmorgen kwamen de eerste reacties al in de vorm van: ‘Ratten verlaten het zinkend schip het eerst.’ Ach ja, het zou best mogelijk kunnen zijn. Anderzijds heb ik niet het gevoel dat dit schip zomaar gaat zinken. Er is blijkbaar een onuitputtelijke geldbron welke in staat is om de huidige heerschappij in het zadel te houden. De klus is nog niet geklaard.
De komende week zal het druk zijn in Davos waar een WEF bijeenkomst plaatsvindt. Maar liefst 7 bewindspersonen zullen hun postzegel daar laten zijn. 7 alleen al uit de regering en wie gaan er naartoe uit het bedrijfsleven en gaat de Koning of Koningin ook nog ‘acte de présence’ geven? Het gaat een beetje lijken op een bijeenkomst van toverkollen die met elkaar de recepten van drankjes uitwisselen. De gifbekers voor het voetvolk en chique cocktails voor de allerrijksten.
Ook was het deze week opvallend hoe vaak het woord ‘polarisatie’ is gevallen in de diverse nieuwsbulletins en praatprogramma’s. (Polarisatie = tegenstellingen in groepen) Opvallend was het maar niet verbazingwekkend. Het is immers te verwachten, vooral in tijden van inflatie, dat die tegenstellingen steeds grotere vormen aannemen en de gevolgen soms grote impact kunnen hebben. Eenmaal zal de bom barsten. Wel heb ik het gevoel dat de bom van stevig rubber is gemaakt. Het borrelt en bruist alom maar de angst is toch te groot om het te laten escaleren. De (boeren)protesten van de afgelopen jaren hebben laten zien, op honderden filmopnames, wat er gebeurd met demonstranten en sympathisanten.
We hebben Romeo’s leren kennen, woest rondslaande ME’ers en schietende agenten. Je gaat dus niet zomaar even protesteren. Ook is het de moeite waard om te kijken of demonstreren überhaupt nog wel zin heeft. Wordt er nog wel naar geluisterd? Wordt de onvrede nog wel begrepen? Niet voor niets is het vertrouwen in de politiek naar het vriespunt gedaald. Er wordt nu geïnvesteerd om dat vertrouwen terug te winnen maar zolang er geen andere regering zit zal dat een opgave worden die gelijk is aan soep eten met een drietands gebaksvorkje. De credits zijn verspeeld.
Het selectief geheugenverlies is inmiddels ook uitgegroeid tot ongekende hoogte. Zo sprak ik deze week iemand die precies wist op te lepelen hoe goed hij wel is en is geweest. Hij heeft veel gegeven, bijna een soort barmhartige Samaritaan. Kijk voor zulke mensen kun je dan ook een diepe buiging maken. Nee, niet als dank maar om het aalmoes te zoeken. Gemakshalve heeft hij niet vermeld wat hij genomen heeft. Iets waar ik natuurlijk begrip voor heb want meestal behelst dat de hoofdmoot van het verhaal en duurt zo’n gesprek ook te lang. Wel blijkt vaak uit zo’n verhaal dat IQ en geleerdheid van totaal verschillende orde zijn. De geleerde zal oreren over zijn kennis, de wijze zal bedachtzaam zwijgen. De waarde van zwijgen kan heel groot zijn.
We dalen helaas steeds meer af naar een leven in een eigen bubbel. Het fijne ouderwetse sociale leven is zo goed als verdwenen. De mens is veranderd. We hebben het drukker gekregen en dat gaat juist ten koste van het sociale gevoel dat eens de scepter zwaaide. Ik hoor nu jonge, niet werkende, moeders klagen over drukte omdat er één kind in de huiskamer ronddartelt. Ik moet dan denken aan mijn oma die 1 of 2 van de 12 of 13 kinderen heeft gebaard op het akkerland tijdens de oogst. Er moest gekookt en gewassen worden voor gezinnen van 10 tot 15 personen. Wat heet dan precies: Het druk hebben”?
Fijne zondag allemaal.
Eppo Boven
