Goedemorgen!
Pinksterweekend staat aan. Een weekend dat is ingeluid met meer als 900 kilometer file op de Nederlandse wegen. Een weekend bol van activiteiten. Dat moet ook want het is de laatste bijzondere weekend voor de kerstdagen. De volle weken zijn weer in aantocht.
Het maakt al niet meer uit of de weken wel of niet gebroken zijn, elke week lijkt de vorige te willen overtreffen met bijzonderheden. Ook de afgelopen week deed daarvoor z’n best. Het begon allemaal al met Dennis Wiersma en zijn ‘goedmoedige’ optreden tegen medewerkers. Maar eind goed al goed; Hij heeft zijn excuses aangeboden. Het is opeens weer pais en vree. Dat kan hé, na excuses.
Als gemeentes niet meewerken om asielzoekers op te vangen worden de zoekers in hotels gestopt. Daarmee dreigt Van Der Burg. En als kers op de taart deze week het nieuws dat de dochters van Kaag graag zouden zien dat moeders wat ander werk zou zoeken. In dat soort kringen is dat niet moeilijk want via de baantjescarrousel is er altijd wel een uitweg, ongeacht de leeftijd of populariteit.
Eerlijk gezegd heb ik deze keer weinig zin om al die politieke fratsen breed uit te meten. Het heeft geen zin.
Het echte grote nieuws van deze week was wel het overlijden van Anna Mae Bullock, beter bekend als Tina Turner. De vrouw die eerst naast haar man op het podium stond. Onvergetelijke hits als Baby get it on en Nutbush City Limits waren het gevolg van deze samenwerking. Na de echtscheiding ging Tina haar eigen weg en dát zou de wereld weten. Talloze hits kwamen door haar inspirerende optredens van de band rollen. Een vrouw om diep respect voor te hebben. Ze weigerde toe te geven aan het ‘oud worden’. Maar ook aan zo’n leven zal eens een einde komen. Rijk, arm, populair, kleur of geen kleur, de natuur heeft zijn wetten en regels. Eens is het op. Geldend voor mens, dier en plant.
De dood is datgene waar elk leven naar toe gaat. Er is geen leeftijd aan verbonden en het is het meest natuurlijke wat er bestaat, al zolang er leven is. Het is vaak moeilijk om het te accepteren, het brengt een vorm van verdriet met zich mee, vooral voor nabestaanden. Plechtigheden zijn in de mensenwereld het gevolg en, volgens mij gelukkig, steeds vaker een viering van het leven of bestaan. Dat kan ook. Treuren wordt je niet vrolijk van en hoe dan ook, het leven gaat door. Soms ben ik best wel jaloers op dieren. Hoe deze omgaan met de dood. Nog even snuffelen, een rondje draaien en de jacht op eten gaat weer verder. Rouw en treurnis is hun niet opgedrongen.
Anderzijds lijkt een ander soort verdriet veel erger. Mensen missen die vinden dat je er niet meer toedoet, je de rug toekeren zonder enig excuus. Mensen die je misschien wel gebruikt hebben en je nu niet meer nodig hebben. Denk maar es in de relationele sfeer of familiaire banden. Je hoort het dagelijks en het geeft ook veel verdriet. Het wemelt van exen en bijbehorende kinderen die hun eigen verdriet moeten verwerken. Immers ook daar is een vorm van afscheid geweest. Afscheid nemen is een beetje sterven.
Belangrijke vraag blijft altijd of de rouwperiode betekenis heeft. Je hoeft nooit te vergeten, maar doorleven is toch echt wel gewenst. Ik kan me niet voorstellen dat een overleden geliefde dat anders zou willen. Zorg ervoor dat de dood de afsluiting is van vooral een mooi leven. Zo eentje waar jaren later nog over gesproken wordt. Om gelachen wordt. Dat is liefdevolle herinnering.
Hm, ’t blad is alweer vol. Veel geschreven en weinig gezegd doet een gek in vreugde leven.
Fijne Pinksterdagen.
Eppo Boven
