Na een extra lange nacht zitten we nu dus in de wintertijd. ’s Avonds om 6 uur is het duister en zal de komende tijd elke week een kwartier eerder zijn. De donkere dagen komen er aan. Oktober is bijna voorbij. Een maand die ons heeft laten weten wat er daadwerkelijk aan de hand is in de wereld. We komen er achter dat er veel niet pluis is. Al een paar jaar schrijf ik met regelmaat dat we ons in een soort mallemolen bevinden die niet te stoppen is. De molen is echt mal geworden. We moeten van de diverse regeringen geloven dat het allemaal heel anders moet. Regeringen die samenkomen in Brussel. Dáár worden de vele plannen gesmeed onder toeziend oog van de Amerikanen en van het World Economic Forum, kortweg WEF.
Wij, de westerlingen, zijn verkocht aan de duivel. Een duivel die slechts één doel voor ogen heeft. Macht! Macht krijg je door veel geld te genereren. Door te rekenen in procenten in plaats van kale knikkers. Dat de gewone burger daaraan ten onder gaat is maar een bijkomstigheid en telt niet mee in het streven naar het uiteindelijk doel. Het leuke of misschien wel het wrange is dat er nog heel veel mensen in de veronderstelling verkeren dat ze deel uitmaken van een elitaire club omdat ze de stellige overtuiging hebben dat ze rijk zijn. Ja, misschien zijn ze wel miljonair. Ze beseffen niet dat de feitelijke (handvol) machthebbers multimiljardair zijn. Het resultaat van deze denkwijze is dat er in alle rangen en standen sprake is van een bepaald machtspatroon. Elk dubbeltje méér lijkt recht te geven op meer macht binnen een groep.
Het klinkt misschien wat moeilijk maar het is erg simpel. De afdelingschef verdient iets meer als de 10 werknemers op de werkvloer. De chef heeft meer macht. De unitmanager verdient iets meer als een afdelingschef en heeft dus een vorm van macht over een aantal afdelingschefs. Een pyramide systeem die je overal in je leven tegenkomt. In het bedrijfsleven en in het ambtelijk apparaat. De clou van het verhaal zit h’m in onze hang naar meer. Immers als die 10 werknemers op de werkvloer het werk neerleggen is er geen chef en manager meer nodig en hebben de werknemers de macht. Toch zal dit bijna nooit gebeuren omdat er altijd een paar werknemers bij zijn die o zo graag promotie willen en zullen, misschien onbewust, het systeem in stand houden.
Die promotiedrang noemen we, in bestuurlijke functies, graag; ”De hang naar pluche” of “Pluche-geilheid”. We hebben er alles voor over om maar aan de macht te komen. Kijk naar gemeentelijke bestuurders. Voor de verkiezingen beloven ze gouden bergen en hebben dan natuurlijk altijd een luisterend oor voor de kiezers. ’s Avonds om 21.00 uur als de stembussen gesloten zijn worden alle actieve herinneringen gewist en begint het spel om de knikkers. Op het puntje van de stoel wordt elke stem afgelebberd en worden de eerste poppetjes al verdeeld. Knipogen en veelbetekenende gezichten geven dan al inzage in het ware denken van de figuren die je een maand lang op posters op elke straathoek mocht aanschouwen.
Er worden coalities en opposities gevormd. Winnende en soms zelfs verliezende partijen leveren wethouders. Producten als vaseline en groene zeep zijn tijdelijk wat duurder omdat er meer vraag naar is. Zodra de derrière in het pluche is aangekomen kan het feest beginnen. De burgers worden beroofd van alles wat de burgers lief is, van, sociaal gezien, onontbeerlijke faciliteiten en van de beloofde levensvreugde. Prestige projecten krijgen absolute voorrang. Heb ik het al niet wat vaker gehad over narcisme en egoïsme? Leuke woorden die in staat zijn om de lichtjes uit je ogen te halen. Bleke gezichten, fletse ogen zijn niet modern. Je moet ermee leren leven. De donkere dagen zijn begonnen. Het is wintertijd.
Fijne zondag allemaal.
Eppo Boven
